klsti039

szej, specjalnie łowieckiej paści omawianego tu rodzaju, mogą służyć dawne słopki, zastawiane przez górali tatrzańskich na lisy (fig. 29 i 30). Były one umieszczane nad stromą pochyłością lub nawet nad przepaścią albo też w pobliżu budynków gospodarskich w ten sposób, że zwierzę mogło podejść do przynęty tylko od jednego boku. Dolny koniec stróżyka słopków miał asymetrycznie umieszczony ząb

29. Słopiec (słopki) na lisy. Zakopane. Małopolska. Rys. autor. — Słopki są tak ustawiane, że lis ma do nich dostęp tylko z poza drągów a', a* mn. w. z punktu A. Przez pociągnięcie ku sobie, jak pokazuje strzałka 1 przynęty, umocowanej na odgałęzieniu stróżyka b, zwierzę powoduje ześliźnięcie stróżyka w kierunku 2. Wtedy żerdź a^x pod działaniem ciężaru, zawieszonego na jej wolnym końcu (na modelu go nie było), spada w kierunku strzałki S. (Rysowano wg modelu naturalnej wielkości).

(fig. 30), zaś pozioma beleczka, o którą się on opierał, miała w sobie wycięcie w rodzaju otwartego schodka^x. Równowaga słopków jest stała dopóty, dopóki się nie targnie za przynętę; w chwili targnięcia, dokonanego od przedniej strony słopków, stró-

Pżyk, jak to widać z rysunku, musi się choćby lekko obrócić dokoła własnej osi; przy obrocie ^    ząb natychmiast zeskakuje ze schodka i zmyka

⁷    się na stronę; górna kłoda wali się na zwierzę,

przyczem głaz, zawieszony na niej dla zwiększenia ciężaru, wpada w umyślnie wykopaną jamę.

30. Część słopca na lisy. Zakopane. Małopolska. (Rysowano wg innego modelu niż fig. 29).

Słopki podobne bywały też przywiązywane na pewnej wysokości do pni trzech świerków, rosnących na stromem zboczu albo u jego stóp (trzeci świerk mógł być zresztą zastąpiony przez pal). Przywiązywano je zapomocą korzeni świerkowych, zagrzanych w ogniu. I w tym wypadku zwierzę mogło podejść do słopków tylko z jednej strony, mianowicie od strony, gdzie grunt był wyżej wzniesiony. Chcąc dosięgnąć do

i fig. 30 i opisa-

¹ Na fig. 29 widzimy urządzenie odmienne od podanego i r tekście.