Photo0020

Lind₂zc_l = Fc —fi c₂,

[2.25]

gdzie:

H — współczynnik wydatku obrazujący stopień zwężenia strugi wypływającej cieczy, F — powierzchnia tłoka pompy.

Stąd skok zaworu:

z =

Fc—f\ Cz

1

(Fc—fi c₂).

[2.26]

fm d₂Ci ftn d₂ c \

Zakładając w przybliżeniu, że wyrażenie przed nawiasem jest wartością stałą, wyznaczamy prędkość zaworu c_z

dz

1

°^z dl ⁼

fi 71 d₂ C\

[2.27]

W praktycznych obliczeniach człon    można pominąć jako mający

dt

bardzo nieznaczną wartość i wówczas podstawiając uproszczoną wartość wyrażenia [2.27] do wzoru [2.26] otrzymujemy:

1

fi Ti d₂ C\

Fc-fi

dc

1

dt iin d₂C\

[2.28]

Wyrażając prędkość tłoka pompy w funkcji kąta obrotu ramienia korby /?, a mianowicie

c — r co sin fi

dc

— = r co² cos p dt

i podstawiając do wzoru [2.28] otrzymujemy po przekształceniu

F r oj sin/? fi Fr oj²- cos (i

z —

fi 71 d₂ Cl

{fi 71 d₂ c_xy

[2.29]

Na wykresie (rys. 2.18Ł>) pierwszy człon tego wyrażenia przedstawiony jest jako sinusoida A, drugi zaś jako cosinusoida B. Dodając do siebie rzędne obu krzywych otrzymujemy krzywą C, będącą obrazem zmiany wysokości podnoszenia zaworu tłocznego w funkcji kąta obrotu ramienia korby w czasie jednego pełnego suwu tłoka pompy.

Zgodnie z przebiegiem krzywej C zawór tłoczny zacznie się otwierać w momencie, gdy korba obróci się o kąt Gdy tłok pompy znajdzie się w skrajnym położeniu (koniec suwu tłoczenia), zawór tłoczny będzie jeszcze otwarty na wysokość z' (pod zaworem będzie znajdować się jeszcze ciecz o objętości K_?' = f • z'). Zawór zamknie się dopiero wtedy, gdy objętość ta zostanie spod zaworu usunięta, a korba obróci się wówczas o kąt /?₂ od skrajnego położenia (<^I /5 = 180°).

•47