Obraz8 (5)

132 LOSY PASIERBÓW

W arteli już wiadomo było o jego bójce. Jednak musiał ktoś przedstawić ludziom zatarg w niekorzystnym dlań świetle, bo podczas gdy jedni podziwiali jego bitność i odwagę, drudzy mierzyli go wzgardliwym spojrzeniem jako warchoła.

Sadowski gratulował mu, obiecując przepić na jego cześć całą ąuincenę.

—    Na Nueva Yorku nie było jeszcze takich wypadków — mówił. — Toż myśleć. Sam jeden rozbiłeś taką szajkę.

—    Jak to sam jeden? A ty siebie nie liczysz? — zauważył żartem.

—    He... Ile ja ci tam pomogłem bracie — rzekł obserwując chytrze Zygmunta. — Mówiąc szczerze, to tylko jednego kopniaka dałem Jer-makowi. Jednego, ale dziarsko.

—    Kiedy to było? Jakoś nie przypominam sobie.

—    Ty nie mogłeś widzieć. Gdy go wlekli do kranu przez sień. Ciemnowato tam było, więc ja zaszedłem z boku i jakem mu rżnął w tyłek... Co najmniej z tydzień posiedzi w domu zanim się wychucha.

—    No, to dziękuję bracie. Zawsze co dwóch to nie jeden.

—    Ale ty uważaj na siebie.. Mówili, że jak nie znajdą okazji zastrzelić ciebie, to najmią paru czarnych linżerów by zarżnęli nożami.

Rany na mrozie dokuczały w dwójnasób. Jednak przetrzymał, nie prosił zwolnienia. O północy dokończyli ładunek i dostali dzień odpoczynku, który przygoił Zygmuntowi guzy i rozpogodził ducha.

Lecz wydarzenia dni następnych znowu go wytrąciły z równowagi. Gdy w środę rano powrócił do arteli, Grek oznajmił mu, że jest przeniesiony do chłodni fabrycznej.

Wiadomość sprawiła Dubikowi gorzką niespodziankę.

—    Czy dlatego, że niezdatny tu jestem, czy ktoś domaga się mego stąd usunięcia?

—    Ani jedno, ani drugie. W chłodni teraz zabrakło kilku ludzi, a my możemy obejść się na razie ze starymi robotnikami. Po paru tygodniach znowu będziecie mogli do nas powrócić.

Dubowik nie wierzył temu. Miał przeczucie, że tu działa intryga Makrycy i poturbowanych na weselu „chrześniaków”.

Pożegnał kolegów i wyruszył na poszukiwanie mayordoma chłodni.

Był to potwornie olbrzymi kilkupiętrowy budynek bez okien, zamknięty wokół murem 1 warstwą płyt korkowych. Każde piętro dzieliło się na wiele wąskich, a długich izb zwanych kamaritami. Piętra łączyły windy i schody, kamarity — długie korytarze i sieć ulokowanych pod powałą torów. Mroziło się tu i szykowało na eksport woły i barany. Pracowano w tym dziale blisko pięćset ludzi, podzielonych na kilka sekcji.

Mayordomo chłodni rzucił okiem na numer chapy Dubowika, zajrzał do notesu i skierował go do Makrycy.

Zygmunt nie miał już teraz najmniejszych wątpliwości co do swych podejrzeń. W sekcji tej pracował Ananka z Kurnosowym i wielu przyjaciół z ich jaczejki.

Makryca przywitał Dubowika szelmowskim uśmieszkiem.

—    A widzicie! — rzekł. — Przydałem się wam prędzej, niż się tego spodziewaliście.

Szyderczy ton głosu, ironia słów i triumfujące spojrzenia zdawały się mówić: mam cię gołąbku już w ręku.