44889 Obraz2 (7)

140 LOSY PASIERBÓW

Dubowik sądził, że już co najmniej była północ. Poprosił człowieka, by go wyprowadził na znajome szlaki.

W garderobie nikogo już nie znalazł ze swej arteli. Stróż miejscowy oznajmił, że wszyscy odeszli na szóstą.

Dubowik zmienił ubranie, wrzucił gdzie się należy chapę i odjechał do domu. żona z dziećmi już niepokoiły się jego spóźnieniem, wybiegając co chwila na ulicę. Zygmunt uścisnął ich czule w podzięce za troskę, lecz przygody swej nie wyjawił, mówiąc, że zatrzymano go na godzinę dodatkowej pracy.

Nazajutrz stawił się o zwykłej porze do fabryki. Wziął chapę i ruszył do chłodni. U wejścia do garderoby natknął się na Anankę, Woł-szebnika i kilku innych jego sprzymierzeńców. Widocznie nie spodziewali się jego przybycia, bo zaraz wysunęli się spłoszeni za drzwi i rozproszyli po tłumie. Mielnik owijał przed swą szafką workami nogi, nie zdradzając najmniejszego zdenerwowania.

Dubowik ominął ostatniego z dala, przebrał się żywo do pracy i wyszedł jak zwykle w korytarz, czekając na przełożonych.

O siódmej za pięć minut wszedł Makryca. Przebiegł oczami po ludziach swej arteli, zamienił parę słów ze stojącymi przy progu ziomkami i ruszył prosto ku Dubowikowi.

—    Ja was nie widziałem wczoraj w ostatnich godzinach — rzekł.

—    I ja was nie widziałem — odparł z przekorą, świdrując go oczami.

Makryca przymrużył oczy i poczerwieniał.

—    Na serio mówię. Gdzieście byli?

—    Mówicie jakbyście o niczym nie wiedzieli.

—    Naprawdę o niczym nie wiem — mówił siląc się na spokój. — Co się stało? Może któryś z tych swołaczej coś?...

Zygmunt opisał mu w krótkich słowach swą przygodę i rzekł:

—    Na początek oddaję wam tę sprawę, jako bezpośredniemu przełożonemu.

Makryca wezwał Mielnika.

—    Ty wczoraj chodziłeś po worki z tym człowiekiem w najdalsze kamary?

—    Tak, po południu — odparł spokojnie.

—    I zamknąłeś go?

Mielnik zdjął czapkę i zaczął się żegnać.

—    Wo imia Otca i Syna i świataho Ducha. Amin.

—    Ty mi nie strugaj wariata, ale gadaj do rzeczy! — nasrożył się Makryca.

—    Hospodi! Ja zamknąłem?

—    A czemu nie przyszedłeś po mnie, jak obiecałeś? — spytał Dubowik.

—    Płotka ci to wyjaśni. Tylkom zaczął zbierać worki, gdy on przylatuje i mówi, że mnie apuntador woła. Więc ja i poszedłem.

—    Dawać tu Płotkę! — krzyknął Makryca do swego zastępcy.

—    Nie ma go teraz — oznajmił zagadnięty. — Dziś wziął na trzy dni zwolnienie. Mówił, że baba ma rodzić.

—    Tu coś niewyraźnie z wami — uśmiechnął się chytrze i zwrócił się do Zygmunta:

—    Wy nie bójcie się. Ja tę sprawę wyjaśnię.

—    Kiedy to będzie? — oburzył się. — żądam, by sprawców wykryto natychmiast i ukarano ich przykładnie.

Makryca ściągnął brwi.

—    Więc może fabrykę zatrzymamy? — syknął podnosząc głos. — Jak wam się nic nie stało, to nie ma żadnego pośpiechu. Stąd nikt nie ucieknie. A teraz pracę mamy pilną. Jazda chłopcy! — zaklaskał w dłonie.