Obraz5 (2)

226 LOSY PASIERBÓW

—    Mówi, że jemu za ciężko, nie może.

—    Myślałam, że go ktoś odprawił bez mojej wiedzy.

Zjawiwszy się po niejakimś czasie konno, wszczęła rozmowę:

—    Jak się masz Simonie? — powiedziała wstrzymując konia.

Dubowik z żyłanisem spojrzeli po sobie z zakłopotaniem, nie wiedząc do kogo kieruje pytanie.

—    Bardzo dobrze, dońa Anita! Bardzo dobrze! — pośpieszył z odpowiedzią tubylec, uśmiechając się do dziedziczki przymilnie.

—    Ty rób co robisz — ofuknęła. — Ja do ciebie nie mówię — wskazała oczyma na Zygmunta.

—    Ty mnie nie rozumiesz, czy nie słyszysz, Simonie?

—    Rozumiem i słyszę, tylko nie wiedziałem do kogo pani mówi, bo ja nie nazywam się Simón.

—    Jakto nie nazywasz? Przecież ty sam podałeś. Mój Pancho apundator zapisał to.

—    To on widocznie nie dosłyszał dobrze. Nazywam się Zygmunt.

—    Sig-mon... To bardzo podobnie.

—    Podobnie, ale to zupełnie inne imię. Simón może być ruskie, a Zygmuntów ruskich nie ma.

—    Więc ty nie ruski?

—    Jestem Polak, proszę panią.

—    Czyż to nie to samo?

—    Nie, pani, nie. My mamy swoją ziemię, swój język, i wiarę też swoją.

—    A jaż myślałam... Muszę to sprawdzić — powiedziała, puszczając do biegu rumaka.

—    Podliźnik! — syknął pod adresem Zygmunta tubylec.

—    A to z jakiej racji? Czy mi nie wolno odpowiadać na jej pytania?

—    A co ona od was chce, że już trzeci raz przy was staje?

—    Co ja wiem? Spytaj ją o to.

Następnego dnia dziedziczka znowu przeniosła swój konny spacer na południe. Przyglądała się jakiś czas funkcji dźwigów, rozmawiała długo z mężem i z rządcą, postała trochę przy żniwiarkach i w końcu zawinęła do Polaków.

—    Teraz to już wiem dużo o waszej Polonii — pochwaliła się. — Pancho wczoraj mi czytał nowelę o waszym kraju. U was bardzo dużo ryby pierwszorzędnej.

—    U nas dużo ryby?!

—    Tak. Pancho wyczytał, że Polacy żyją z rybołóstwa, polowania i wojen. U was zawsze różne wojny, różne bunty.

—    To jest nieprawda, proszę panią. Ryba przecież hoduje się tylko w wodzie, a Polonia ma tylko tyle morza, ile od Buenos Aires do Montevideo. Polują u nas tylko dla rozrywki. Wojny u nas i bunty bywają często, ale tylko

0    wyzwolenie narodu. Wojny święte, — takie jakie prowadził wasz San Martin.

Powiedział to w bardzo złym języku hiszpańskim, ale zrozumiała go.

—    To znaczy, że mnie Pancho nałgał.

—    Ja nie wiem tego. Może się pomylił, czytając nowelę o jakimś innym narodzie, bo mogą być w świecie takie, co żyją z ryby, polowania

1    wojen. Polonia jest krajem przeważnie rolniczym. Dziad mój był rolnikiem i ojciec 1 ja nim jestem. W domu miałem piękną trzydzle-sto-hektarową czakrę.

—    No i co z nią się stało?

—    Należała do prowincji, która po wojnie przypadła bolszewikom, i Jako przeciwnik ich