Obraz1 (26)

gdzie:

c - stężenie molowe EDTA (mol ■ dm~³),

V - objętość EDTA (dm³),

M - masa molowa niklu (g • mol^-1),

W - współmiemość kolby z pipetą.

♦ Oznaczania jonów Ca¹* obok Mg¹*

Do dwóch kolb stożkowych odmierzyć pipetą ściśle określoną próbkę zawierającą jony magnezu i wapnia. Próbki rozcieńczyć do około 50 cm³. Do jednej z kolb należy dodać około 5 cm³ buforu amoniakalnego oraz niewielką ilość czerni eriochromowej T w celu oznaczania sumy wapnia i magnezu. Zawartość kolby miareczkować mianowanym roztworem EDTA do zmiany barwy roztworu z różowofiołkowej na niebieską.

W drugiej kolbie oznacza się zawartość jonów wapnia. Do kolby należy dodać około 10 cm³ 1 M NaOH oraz niewielką ilość mureksydu. Roztwór powinien zabarwić się na różowo. W przypadku innej barwy należy próbkę dodatkowo zalkalizować. Miareczkowanie należy przeprowadzać do zmiany barwy z różowej na fioletową.

Obliczenia:

H - objętość EDTA zużyta na odmiareczkowanie sumy jonów wapnia i magnezu,

H - objętość EDTA zużyta na odmiareczkowanie jonów wapnia, (Vi-Vy i objętość EDTA zużyta na odmiareczkowania jonów magnezu.

Masę jonów wapnia (wyrażoną w gramach) zawartych w roztworze oblicza się według wzoru: m = cV₂MW

gdzie:

c - stężenie molowe EDTA (mol • dm^-3),

Vi - objętość EDTA (dm³),

M - masa molowa wapnia (g ■ mol^-1),

W - współmiemość kolby z pipetą, zaś masę jonów magnezu (wyrażoną w gramach): m=c-(K,-V₂)-MW gdzie:

c - stężenie molowe EDTA (mol ■ dm^-3),

H - V₂) - objętość EDTA (dm³),

M - masa molowa magnezu (g • mol^-1),

W - współmiemość kolby z pipetą.

Praktycznym przykładem zastosowania powyższej metody jest oznaczanie twardości wody.

♦ Oznaczanie ogólnej twardości wody [4]

Twardość wody jest to zawartość w wodzie soli wapnia i magnezu. W zależności od rodzaju anionów występujących w wodzie rozróżniamy twardość węglanową (przemijającą) i niewęglanową (stałą) jako składniki twardości ogólnej.

Twardość węglanową powodu ją rozpuszczone w wodzie wodorowęglany wapnia, magnezu i żelaza. Podczas ogrzewania (gotowania) wodorowęglany przechodzą w węglany i strącają się w postaci węglanów wapnia i magnezu, które są trudno rozpuszczalne.

Ca(HCOj)ł S CaCOjl + H₂0 + C0₂ Mg(HC0₃)₂ E MgCOjl | H₂0 IC0₂

219