Obraz2 (26)

228 Emile M. Cioran

towalo ostatecznie rzekomą wzniosłość medytacji i myśli. Tysiąckroć łatwiej medytować i myśleć o nieszczęściu niż go doświadczać, wraz z wszystkimi jego niebezpieczeństwami. Jeszcze raz — niemożliwe jest ocalenie myślicieli.

Skoro sam Budda znalazł wybieg, by uzasadnić bez

celowość samobójstwa, nikt nie powinien dalej stawiać

najmniejszego zarzutu tej kwestii. Zdumiewające jest nawet to, że od czasów Buddy aż do naszych dni problem samobójstwa nie został uznany za rozstrzygnięty. Oficjalna myśl zasadnie już nigdy nie postawiła go na nowo. Dlaczego jednak zatem kilku poetów oraz jeden czy dwóch filozofów uznało za konieczne ponowne poruszenie tej sprawy? A te samobójstwa, bez liku i bez imienia, jak śmiały okryć hańbą to tak sławne imię?

Nikt nie powinien wdawać się w życie, nim nie upewni

się, że ma do tego dość siły. Rozumiem przez to nie siłę fizyczną ani brutalną i bezpośrednią afirmację, lecz nagromadzenie energii wewnętrznej, wobec której wszystkie siły fizyczne, zorganizowane bądź nie, zdają się pozbawione blasku. Każda chwila istnienia powinna być wykorzystana jako sposobność do takiego skupiania. W niepowodzeniu i po nim trzeba przyjąć postawę stężałego bezruchu, spojrzenie powinno stać się napastliwe i zaczepne, dłonie zaciśnięte aż do skurczu, a krew pulsować z wyrachowaną siłą wulkanu. Każde niepowodzenie musi być wykorzystane do tego, by potwierdzić swą siłę i pogardę. Należałoby ustalić reguły i ćwiczenia konieczne do tego, by doskonalić absolutną wiarę w siebie, aby pokonać i zdławić zwątpienie. Sceptycyzm można przekroczyć jedynie przez gimnastykę, która wydobywa swój rytm prosto ze złudzeń i napuszenia megalomanii.

Każda forma rytmu jest bronią przeciwko sceptycyzmowi, rozpaczy i pesymizmowi. Rytmu jako rozmyślnej reakcji nie powinno nigdy zabraknąć temu, kto chce leczyć nieuleczalne choroby, do których zaliczają się w pierwszym rzędzie sceptycyzm, rozpacz i pesymizm.

Nadać oddechowi wielką i zagęszczoną powagę, tak jakby jego interwały miały wyznaczać granice interwałów kosmicznych, nerwy jak łuki napięte tak, jakby miały pęknąć, niech aktywność wszystkich organów wzrasta na miarę poziomu powszechnego, niech to, co nazywamy duchem, wibruje również w najmniejszej komórce, a dusza niech przejmie pełnię sił od ciała, zatraconego we śnie materii.

Kilka codziennych minut takiej higieny rozwija poczucie nieskończonej siły i gromadzi energię wewnętrzną, dzięki której możemy wznieść się ponad niziny żywotności. Niezwykłe napięcie, któremu poddajemy organizm, roztapia ducha w ciele i wynosi organiczną depresję na poziom, którego nie mogłoby osiągnąć samo ciało. W tym pomieszaniu człowiek jest bardziej jednostkowy i bardziej „ześrodkowany” niż w powierzchownej i nieodpowiedzialnej harmonii zdrowia, kiedy się nim cieszy. Wszyscy ludzie w dobrym zdrowiu są nieodpowiedzialni, ponieważ nie muszą w każdej chwili rozstrzygać kwestii choroby.

Gdybym zajmował się historią, umarłbym ze smutku już dawno temu.

Strasznie jest spostrzec, ile zainwestowaliśmy w czyny i jak niską mają one wartość. Czyn sam w sobie jest wszystkim, to absolut, w naszej myśli jest niczym, chimerą. W czynie jednak myśl jest odbiciem nicości, cieniem chimery.