• Chce spotykać się z rówieśnikami, ale udaje obojętność, posądzą ich o litość.
• Wpada w depresję z powodu: zmian w wyglądzie, fizycznej ułomności, opóźnionej
dojrzałości seksualnej
• Chce angażować się w leczenie, dokonywać wyboru, kontrolować sytuację Co dorośli mogą zrobić?
• Zapewnić ochronę i wsparcie
• Pomóc zmienić system wartości, aby mogło „dostrzec siebie na nowo'1
• Lekarz powinien dokładnie informować o planowanym leczeniu, skutkach
ubocznych. Włączenie nastolatka w proces leczenia i stworzenie poczucia kontroli podejmowanych decyzji bezpośredniego dotyczących pomaga w odbudowaniu niezależności, radzeniu sobie.
Obok poczucia zagrożenia i nieuchronności najistotniejsze konsekwencje psychologiczne ma poczucie ubezwłasnowolnienia. Poczucie ubezwłasnowolnienia szczególnie daje się we znaki chorym na nowotwór, kiedy ich życie obraca się między domem a szpitalem, kiedy utrudnione lub niemożliwe czasowo lub trwale jest poruszanie się. Dzieci uważają, że są. uwiązane, utraciły wolność. Muszą się podporządkować a jest to wbrew zasadom, tendencjom rozwoju i poznawania świata. Jest to jeden z aspektów ubezwłasnowolnienia. Drugi to poczucie braku wpływu na zdarzenia, niemożność decydowania o sobie. Dorośli wszystko wiedzą najlepiej, nie tylko to jak leczyć, ale i to co dziecko chce, czego pragnie. Dziecko ma tylko się podporządkować, być wdzięczne, grzeczne i ma oczywiście zdrowieć.
Dziecko próbuje radzić sobie uruchamiając zachowania obronne. Mają. one na celu nabranie dystansu, oswojenie się z sytuacją.
Mechanizmy obronne stosowane przez dzieci można podzielić na 3 gruoy:
• dążenie do wymiany informacji
• Skłonność do aktywności lub bezczynności
• Stosowanie strategii wewnętrznego przeżywania
Każde dziecko dopracowuje się jednak swoich v/tasnych, niepowtarzalnych sposobów radzenia sobie z obciążeniami wynikającymi z leczenią bęrGaęrcn