ScannedImage 43

46 Rozdział Ił. Postacie sacrum

w Gurelbang usmażyły dugeri (srebrne leszcze) stanowiące dla nich tabu. Do Ngu-runderi doszedł zapach smażonych ryb. Nie potrzebując już łodzi stanął na kopcach muszli i podniósł łódź do nieba - tam stała się Drogą Mleczną i pływa odtąd po niebiosach. (W innej wersji jest to łódź Nepelle, w której uratował się z fal potopu, a którą fala zaniosła aż do Wyirrewarre.) Ruszył do Gurelbang. Jego kobiety myśląc, że Ngurunderi może poczuć zapach ryb, uciekły na tratwie przedzierając się przez jezioro Alberta do Thralrum na zachodzie. Tam opuściły tratwę, która stała się trzcinami przybrzeżnymi i poszły do Coorong.

Istnieje inna wersja wędrówki Ngurunderi. Dwójka jego dzieci kiedyś, kiedy mieszkali w Tulurugg, powędrowała na wschód i zginęła. Żony udały się na ich poszukiwanie, on zaś ścigał je wraz z pozostałą dwójką dzieci aż do Encounter Bay (■Toppong).

Kiedy Ngurunderi dotarł do Gurelbang, widząc, że żony uciekły, zrobił tratwę i ścigał je do Coorong. Tam spotkał złego ducha Barambari, który cisnął mu włócznią w biodro. Ngurunderi ze śmiechem wyciągnął ją i odrzucił. Rzutem kija bądź jego własną włócznią pozbawił ducha przytomności i odszedł, myśląc, że go zabił. Barambari za pomocą magicznego miotacza oszczepów sprawił, że Ngurunderi zawrócił i zabił go, ciało zaś spalił. Mimo to nie mógł iść, wrzucił w ogień rozlaną krew i dopiero wówczas poszedł dalej. W wersji zaginionych dzieci okazało się, że to właśnie Barambari je ukrył. Zabijając go Ngurunderi zdołał je odzyskać. W Wunjurem wykopał jamę w piasku, by zdobyć wodę. Kiedy dotknął głową piasku, dziura zamieniła się w skałę.

Potem szukał też wokół zatoki Encounter Bay. Po wielu przygodach chciał przedostać się na wyspę Kangura (wówczas można było przejść w bród) i ujrzał, jak jego żony próbują zrobić to samo. Kiedy dotarły do środka, Ngurunderi krzyknął głosem gromu: „Wody, opadnijcie na nie!”, poziom morza podniósł się i utonęły. Zmieniły się w skałę na wyspie Kangura zwan^Meralang „Dwie Siostry”, nazywaną teraz Pages. Ngurunderi dotarł na wyspę, zwaną odtąd Ngurungaui „Na szlaku Ngurunderi”. Jest to droga, jaką wszystkie duchy muszą pokonać, by dostać się do swej krainy. Tam wyczarował wielkie drzewo kazurinowe, pod którym odpoczął. Poszedł na zachodni kraniec wyspy i cisnął swą włócznię do morza: wyłoniły się tam skały. Siadł na skale i zapłakał nad losem żon. W tym miejscu wytrysnęło źródło, z którego piją wodę odchodzące do krainy zmarłych dusze. Ostatecznie Ngurunderi wskoczył do morza, by oczyścić się ze swego starego życia, ominął Wielki Ogień płonący na dnie i skierował się na Zachód. Wstąpił do nieba: do Wyirrewarre „świata duchów”. Wraz z jego odejściem zniknęła ze świata moc zmieniania postaci, tworzenia rzek i rzeźby terenu. Zanim zniknął, powiedział ludziom Jaraldi, że duchy ich zmarłych będą odtąd wędrowały tą samą drogą, szlakiem Ngurunderiego i dołączą do niego w świecie duchów.

Według jednej z wersji Nurunduri odszedł do nieba z całą swoją rodziną, jednak jedno z dzieci — syn był zmęczony, zasnął po drodze i został w tyle. Tęskniąc za nim Nurunduri cisnął włócznię z nieba z liną i syn z jej pomocą dostał się do nieba.