Stary skrypt z kinezy6

Metody relaksu:

aj globalne (syntetyczne) - oparte na koncepcjach osobowości człowieka jako całości np. trening autogenny Schultza, gdzie wykorzystywana jest jedność psychofizyczna ustroju (oddziaływaniu wzajemne na siebie sfer psychicznej i fizycznej

b) analityczne — polega rozluźnieniu kolejno poszczególnych grup mięśniowych np. relaks stopniowy metodą Jacobsona

^c>^! fizioterapeiityczne fintuicyjne, redukacyjnej np. metoda Gerdy Alexander polegająca na świadomej regulacji napięcia mięśni drogą gimnastyki rozluźniającej mającej zapewnić człowiekowi najbardziej ekonomiczne ruchy

CHÓD PRAWIDŁOWY

Definicje chodu:

sesja cyklicznych, zmiennych ruchów kończyn i tułowia, powodujących w rezultacie przesuwanie się środka ciężkości ciała

skrajnie złożony proces, podczas którego włączają się kolejno poszczególne części ciała w sposób automatyczny i zgrany Składowe chodu prawidłowego:

1. Cykl chodu — czynności i ruchy wykonywane przez idącego pomiędzy kontaktem pięty z podłożem jednej z kończyn i powtórnym jej zetknięciem z podłożem. Podczas jednego cyklu chodu każda z kończyn dolnych przechodzi przez jedną fazę podporu i przenoszenia kończyny.

2. Faza podporu - zaczyna się w momencie zetknięcia pięty z' podłożem, a kończy w chwili - oderwania palucha.

- kontakt pięty z podłożem

- „stopa płasko”

- pełne obciążenie

- propulsja (przetaczanie stopy)

- oderwanie palucha

3. Faza przenoszenia — zaczyna się w^T momencie oderwania palucha od podłoża, a kończy w chwili zetknięcia pięty tej samej kończyny z podłożem

przyspieszenie

- przenoszenie właściwe hamowanie

4. Faza podwójnego podparcia - kończyna zakroczna (podporowa) ma jeszcze kontakt z podłożem poprzez przedstopie i paluch, a kończyna wykroczna (przenoszona) już zetknęła się z podłożeni. Podczas biegu faza ta nie występuje i zostaje zastąpiona fazą lotu.

WYZNACZNłKlCHODU PRAWIDŁOWEGO

L Określa konieczność bocznych przemieszczeń miednicy w czasie chodu w pł. czołowej w celu * przeniesienia środka ciężkości

IX. Określa ustawienie miednicy i obu stawów biodrowych w pi. czołowej w fazie obciążenia właściwego jednej i przenoszenia drugiej kończyny dolnej UL Określa poprawne ustawienie miednicy i obu stawów biodrowych w pł poprzecznej w fazie podwójnego podparcia

IV. Określa wielkość kąta zgięcia st awu kolanowego kończyny podporowej w fazie pełnego obciążenia. Musi wynosić ok. 20°

V. Określa wymaganą wielkość skrócenia czynnościowego kończyny dolnej w fazie przenoszenia właściwego. Skrócenie to odbywa się we wszystkich trzech stawach, największe jest w stawie kolanowym ok. 65°

VI. Określa kątową wielkość zakresu ruchów stawów skokowo — goleniowych w pł. strzałkowej. Musi ona wynosić od 15° wyprostu (początek przetaczania) dd 20° zgięcia (koniec fazy propulsji)

Vn. Wyznacznik długościowy - kroki obu kończyn dolnych mają jednakową długość VDI. Wyznacznik czasowy - czas obciążania obu kończyn ma być jednakowy