Img00115

1 19

laboratoriów badawczych pracuje dzisiaj intensywnie nad możliwościami zastosowań fullerenów jako materiałów półprzewodnikowych, nadprzewodnikowych, w farmacji, jako powłok wysokotemperaturowych itd.

Za badania fullerenów trzech naukowców R.E. Smalley, R.F. Curl i H.W. Kroto otrzymało w 1996 r. nagrodę Nobla (w dziale chemii).

Bliskimi krewnymi fullerenów są tzw. nanorurki odkryte nieco później. Są to drobne igłowate rurki o długości do 1 pm i średnicy wewnętrznej 2...30 nm, puste w środku, ze skłonnością do zasklepiania się na końcach. Rurki te o ścianach ażurowych, zbudowanych z regularnych pierścieni heksagonalnych są cieńsze, bardziej odporne na czynniki chemiczne i mocniejsze od wszelkich znanych włókien. Rurki, w których ze względu na rozmiary panuje próżnia, gdyż nie dyfundują do nich cząsteczki powietrza, mogą umożliwić rozchodzenie się wysokotemperaturowego promieniowania y bez strat energii. Rozważa się też możliwość zastosowania ich jako materiałów półprzewodnikowych w tranzystorach i kondensatorach.

Spoiwa (luty)

2.71. Spajaniem albo lutowaniem nazywa się łączenia części metalowych za pomocą stopów zwanych spoiwami lub lutami. Ich temperatura topnienia powinna być niższa co najmniej o 150°C od temperatury topnienia łączonych metali.

Przed lutowaniem powierzchnie łączonych metali należy możliwie dokładnie oczyścić, usuwając tlenki, tłuszcze i wszelkie zanieczyszczenia, a następnie je ogrzać do odpowiednio wysokiej temperatury. Do nagrzewania części łączonych i do topienia spoiwa używa się lutownic elektrycznych i palników benzynowych, względnie acetyle-nowo-tlenowych. Powierzchnie winny być oczyszczone mechanicznie (pilnikiem, papierem ściernym) oraz dodatkowo chemicznie, najlepiej za pomocą topników (kalafonia, kwasy, specjalne pasty), które rozpuszczają w sobie tlenki metali i ułatwiają dobre przylgnięcie spoiwa do łączonych powierzchni metalowych.

Spoiwa wyrabiane są w postaci lasek, drutów lub rurek napełnionych kalafonią lub odpowiednimi pastami.