IMGP0183

260 CMHI.P.MW

pierwotną funkcją jest sygnalizowanie tożsamości walczących rycerzy, opisują je przede wszystkim wojskowi i heroldowie, posługując się językiem nie uezonym i nawet nic specjalnie w tym celu powstałym⁴⁰. W miarę jednak upowszechniania się herbów w przestrzeni geograficznej i społecznej, przede wszystkim w wojskowości, lecz również w sferze życia cywilnego, stopniowo kształtuje się nowy język służący opisaniu nowych znaków, będzie się on opierał na specyficznym słownictwie w znacznej mierze zapożyczonym od terminologii związanej z tkaniną i ubiorem, oraz na oryginalnej składni nicbędąeej składnią języka literackiego ani tym bardziej potocznego, która z godną podziwu oszczędnością środków pozwala opisać wszystkie herby, i to wyjątkowo precyzyjnie. Blazonowanic herbów w dialekcie nic przedstawia dla trzynastowiecznego poety, powicściopisarza czy herolda najmniejszego problemu.

Zwłaszcza herold z racji swojej funkcji ma wicie okazji, żeby się posługiwać tym nowym językiem. Początkowo jako urzędnik na usługach księcia lub możnowładcy ogłasza w imieniu władcy ważne zarządzenia, wypowiada wojny, zapowiada i organizuje turnieje. Z czasem specjalizuje się w tym ostatnim i podobnie jak dzisiaj konferansjer, przedstawia widzom główne dokonania uczestników spektaklu. W tym celu musi pogłębić swoją znajomość herbów, ponieważ to właśnie one pozwalają zidentyfikować rycerzy zakutych w zbroje. Z czasem heroldowie stają się prawdziwymi znawcami heraldyki; formułują rządzące nią reguły i czuwają nad ich przestrzeganiem; opracowują język, służący do ich opisywania; przemierzają Europę w celu sporządzenia tablic coraz to nowych herbów, które malują albo rysują. Powstałe w ten sposób herbarze należą do najpiękniej iluminowanych manuskryptów pozostawionych nam przez wieki średnic.

Opis herbów nie przedstawia żadnych problemów dla języka narodowego; w przypadku łaciny jest inaczej. Od końca

^'Tfcn długo lekceważony przez filologów pierwszy język heraldyki w latach sześćdziesiątych stał się tematem kilku ważnych prac amerykańskiego profesora Gćrarda ) Braulta i jego uczniów. Dotyczyły one starofrancuskiego i anglo--normandzkicgo, a oparte zostały głównie na herbarzach i tekstach literackich: G ł Iłf.mh, lurly liltizun..., A M. llarstow, A UKicoyniphn al Siudy <<t Hcnihli* c^hTetnu in Anglo Norman RoUs ot Artus (J300 1350), UltlVCISltyof lVnnsvlv.m:.i PrcW/1974- Niemiecki i niderlandzki stole pozostają do przebadania. Jak zwykle, w wajrtb #łę zapoznać z rozjprawą G. A, Scylcm, Ccschialua dar Harahlik.^,