IMG81 (2)

sów w«otaq> MMtowg nawijają oni swoją wiedzę przez uczestnictwo wiciu badać*, w powszechnej debacie, umożliwiającej wybór teorii najlepiej opisujących rzeczywistość Można więc pow iedzieć, żc Nauka 10 świetnie odpowiada sposobowi, w jakim funkcjo-nuje nauka, pomijając może szczególne przypadki badań objętych tajemnicą lub prowT-dzycych do zastrzeżeń patentowych, chociaż w tym drugim przypadku problem wydaje się natury organizacyjnej".

Warto wspomnieć o zastosowaniu narzędzi Web 2.0 w działalności bibliotek tradycyj. nych i cyfrowych w zakresie interakcji między bibliotekarzami i użytkownikami, czyli

0    tak zwanym zjawisku Biblioteka 2.0 (Ubrań 10) [Holmbetg i in. 2009, s. 677; Gmi-tetek 200']. Wykorzystanie takich serwisów i usług, jak wspólne redagowanie stron Web (w tym naukowych],^wiecznościowe OPAC (SOPAC),błogi, podcasty, RSS. komunika, tory. aplikacje typu Wiki i Flickr stanowi dalsze (poza tworzeniem bibliotek cyfrowych

1    repozytoriów! rozszerzenie działalności wydawniczej bibliotek w środowisku cyfrowym. a szerzej działalności w zakresie komunikacji naukowej, zarówno formalnej, jak i nieformalnej. Ułatwiają także wzmacnianie relacji biblioteki w środowiska Stosowanie tego typu środków wzbogaca i zwiększa dostępność cyfrowych i tradycyjnych zasobów bibliotek naukowych, przyczyniając się do lepszego funkcjonowania GBC.

Nowe technologie informatyczne i telekomunikacyjne, zamiast oczekiwanego rozwoju -sztucznej inteligencji", rozumianej jako technologia zastępująca ludzkie myślenie, raczej spowodowały olbrzymie zw iększenie możliwości wszelkiego rodzaju komunikowania między iudźnii - w tym także komunikacji naukowej [Bard. Sóderqvist 2006, s. 34]. Przed powstaniem serwisów Webu 2.0 stosunki panujące w Internecie stanowiły przeniesienie zasad, funkcjonujących w święcie publikacji tradycyjnych (drukowanych). Role w łańcuchu informacji były znane: z jednej strony niewielka grupa nadawców informacji i jeszcze mniejsza grupa organizatorów procesu komunikacji, a z drugiej wielka zbiorowość odbiorców. Technologia Web 2.0 łamie te schematy; tutaj każdy odbiorca (konsument) jest jednocześnie nadawcą (twórcą i producentem), może bezpośrednio i aktywnie uczestniczyć w komunikacji. Wykorzystanie Webu 2.0 w publikacji czasopism naukowych nowego rodzaju zostało przedstaw ione w mojej wcześniejszej pracy [Nahotko 2007b. s 159-160]. Model taki świetnie nadaje się do realizacji komunikacji naukowej, gdzie pracownicy nauki zawsze odgrywają na przemian wszystkie role w łańcuchu informacji: jednocześnie są autorami, redaktorami, recenzentami i czytelnikami. W komunikacji naukowej bardzo istotne znaczenie ma współpraca i szybkie sprzężenie zwrotne, uzyskiwane między innymi dzięki wykorzystaniu środków komunikacji nieformalnej, więc Web 2.0. łączący oba rodzaje komunikacji (formalną i nieformalną), może być szczególnie przydatny w działalności naukowej. Przy tym idea Web 2.0 opiera się w znacznym stopniu na pomysłach i mechanizmach, wykorzystujących zbiorową mądrość internautów („mądrość tłumów"), a więc jej zasady są łatwe do stosowania w komunikacji naukowej, gdyż rozwój nauki opiera się na pomysłach i funkcjach, wykorzystujących zbiorową mądrość uczonych. Bardzo interesujące efekty przynosi połączenie zbiorowej inteligencji z elementami Semantycznego Webu. co według Toma Grubera powoduje pojawienie się systemów zbiorowej wiedzy [Gruber 2008].

Według Mary Burkę, Semantyczny Web i Web 2.0 są tworami komplementarnymi; ten pierwszy pozwala na tworzenie inteligentnych odnośników i wykorzystanie zasobów, które są następnie udostępniane powszechnie poprzez interfejsy Webu 2.0. Użytkownik, podczas przydzielania tagów do obiektów Webu 2.0, może być przełączany do formalnych słowników w Semantycznym Webie. Najbardziej rozwojowym obszarem przyszłych badan i działań jest integracja Semantycznego Webu i Webu 2.0 w semantycznie powiązane ze sobą serwisy społecznościowe [Burkę 2009, s. 318]. Połączenie to często nazywane

" Choda o Iw aby inzędy patouowc uznawały pierwszeństwo do wynalazku na podsUwic daty nadesłania informacji do fawisu spoiecznakiowego. np. Wiki.

. , Webem 3.0 IDos i in. 20CN\. leat on traktowany jako praktyczne wdrożenie idei Se-n>ani>«^nce° Webu. choć z niezbędnymi modyfikacjami pierwotnych zamierzeń.

poglądy na kierunki rozwoju współczesnego \Vcbu są bardzo zróżnicowane, od. tozwrą-„ó dotyczących nowych zastosować sztucznej inteligencji, po przytpieuające działanie laczy internetowych czy tel umożliwiające rozwój grafiki komputerowe) Są tacy autorzy, jak David Shotton. którzy twierdzą. i> użytkownicy Webu juz zaczynają odczuwać korzyści z implementacji rozwiązać, przygotowywanych z myślą o Semantycznym Webie jShotton 2009, s. 86j. Korzyści te wynikają m.tn. z wykorzystania mctadanych czytelnych dla komputera, dotyczących publikacji w Webie, tworzonych w oparciu o tlandardy Semantycznego Webu. pozwalających na komputerowe gromadzenie i integrację informacji. Procesy te realizowane są głównie na poziomie serwisów GBC