IMG 1403265032

134 KRZYSZTOF DYBCIAK

kondensując znaczenia wyłamuje się z wszelkich narzuconych mu wnątrzpragmatycznych” zobowiązań. Ale, zarazem wytwarza bardzo tensywne nowe związki między segmentami wypowiedzi. Szczególną rolę koherencyjną w Podróżach do piekieł i Portrecie Kanta przyznać trzeba cytatom-refrenom, które są zjawiskiem grawitującym w pierwszym eseju ku najważniejszym elementom spajającym: tematom i przewodnim mo, tywom.

3

Pojawianie się kolejnych tematów, ich zanikanie i powroty, konstruujące charakterystyczny splot motywów — są głównymi czynnikami nadającymi jedność ideową i tworzącymi rytm, narracji eseistycznej. Sposób wiązania tematów przypomina zasady kompozycji muzycznej. Terminów „temat”, „wątek”, „motyw” używam w znaczeniu, obowiązującym w teorii literatury (które zresztą na obszarze eseistyki ulegają pewnym modyfikacjom). Leitmotivy stylistyczne należą do' rzadkości: cytat jąi ®dy-sei jest jedynym tak wyraźnym przykładem. Inne zindywidualizowane i powtarzalne formy wypowiedzi mają zasięg nie przekraczający granic poszczególnych części, i to przeważnie są parafrazami przytoczeń, ^rjąk np. powroty wersetów Księgi Hioba w części 5 Podróży do piekieł'. Natomiast ogromną rolę w konstrukcji tego eseju pełnią leitmo.tivy treściowe. Przypatrzmy się jednemu z nich: we fragmencie 4 części 1 rozważa narrator sposób pojmowania tragizmu romantyczny i klasyczny; we fragmencie 3 części 2 powraca zagadnienie wzajemnych relacji romantyzmu i klasycyzmu, tym razem rozpatrywane pod kątem stosunku idu formy; wreszcie we fragmencie 4 części 7 przedstawiono zagadnienie oryginalności i konwencjonalności właśnie na przykładzie sztuki klasycystycznej. Inne powtarzające się ważne wątki myślowe, tworzące repertuar ideowych zworników struktury Podróży do piekieł, tou stosunek sińu i fantazji do rzeczywistości, stałość substancji a zmienność wrażeń, heroizm jako afir-macja życia, błądzenie i cierpienie jako próba człowieczeństwa.

Charakterystyczną cechą eseju Micińskiego jest duża ilość motywów zacytowanych, będących odmianą znanych poetyce teoretycznej motywów obiegowych. Przewijające się w obszernych zbiorach utworów z różnych okresów i literatur motywy, w których nacechowanie indywidualizujące ustępuje elementom powtarzalnym w całej klasie tekstów, nazwano właśnie motywami obiegowymi. W utworach stricte literackich fabularnych owe konwencjonalne cechy odsyłają do określonych zbiorów, z których zapożyczono wędrujące tematy czy motywy. Powtarza się ogólne schematy, natomiast bardzo rzadko zaznacza się połączenia z konkretnymi tekstami. W eseju inaczej * powtarzane są zdarzenia, sytuacje, ciągi fabularne zaczerpnięte z pojedynczych, znanych dzieł.

Prześledźmy tę sprawę dokładniej na podstawie „materiału dowodo-