IMGX95 (2)

90 Z. KRASIŃSKI: IRYDION

SYMEON. (Wstępując na drugą mogiłę) Ja mu świadczę! (Wznosi krzyż) Płyńcie, łzy moje, roztwórzcie się, rany piersi moich! Oto Pan nad wszystkie pychy, Bóg i zwycięzca przybity do progów śmiertelnych! Wy, którzy nie macie serca, stójcie na miejscu jak głazy porzucone na ścieżce — ja nie dla was mówię. Wy, co nie pragniecie, by Hierozolima wyszła z toni czasów, starzejcie się i milczcie — ja nie do was mówię!

Tych tylko wzywam, dla których On hańbę znosił, pośmiewisko wytrzymał, aż słońce od mąk Jego przesłoniło się nocą! Od nocy tej straszliwej kto się upomniał o obelgi Syna człowieka? Nikt Go nie odział, nikt nie napoił. Wszystkie narody ziemi jedne po drugich ukrzyżowały Go na nowo!

CHÓR MŁODZIEŃCÓW. Przekleństwo czcicielom Molocha! ²¹

IRYDION. Nie wypuszczajcie chwili, która nadlatuje. Nie patrzcie na nią jak na skrzydła, co mijają i giną w oddali, jak na błyskawicę, co błyśnie i zamrze w błyśnięciu! Ale wszyscy razem, zgodnie, wyciągnijcie ramiona — objąć ją, przycisnąć do serc waszych, o bracia! — z niej, drobnej dzisiaj, z niej, co nie powróci nigdy, wydobyć iskrę życia — bo zaprawdę wam ogłaszam, że w niej długie wieki drzemią. Jeśli je obudzicie, staną się waszymi!

CHÓR STARCÓW. Ogień modlitwy gaśnie w łonie naszym — mgła tajemnicza zasuwa się nad nami — Panie, od pokus zwodziciela wybaw nas, Panie!

IRYDION. To słabość — przez kajdany ojców waszych, odrzućcie ją — przez stosy Nerona, odrzućcie ją — przez ofiary cyrku zaklinam was, bądźcie silnymi!

CHÓR MŁODZIEŃCÓW. Głos twój, jak dźwięk trąby grzmiącej, pędzi nas ku płaszczyznom ziemi — ale drżą

²¹ Moloch — bóg fenicki, u żydów i chrześcijan symbol bałwochwalstwa.

nam piersi, włosy powstają na głowie! O Symeonie z Koryntu, odezwij się — mów, czy nie widzisz czego?

SYMEON. Widzę wzrokiem Jana²², który przed laty patrzał na Hierozolimę wybranych. On w grobie śpi wśród nachylonych aniołów i powstanie dzisiaj lub jutro — wtedy się usunę — a teraz ja prorokuję, ja wołam!

CHÓR. Ścisnęły się marszczki czoła jego. Krzyż czarny drży mu w dłoniach jak gałąź wśród wichrów!

SYMEON. Duch mnie ogarnął, unosi. Stąpam na zwaliskach miasta. Bożyszcza przewrócone jak kawały darni — orły złote bez dziobów, bez skrzydeł, na garściach potrzaskanej broni — purpury, jak płótna na łące, obwite niciami pajęczyn — łuny igrają po trupach; Rozpuszczone warkocze dziewic, długie szaty konsulów, cezarów porwane wozy znikają w oddali. (Pada na kolana) O Boże umęczony, natchnij ich dusze, jakeś moją natchnął, i ogień pożerający bitew roznieć w ich dłoniach! (Wstaje)

Modlitw waszych spienione fale dopłynęły niebios. Dusze zabitych złością synów ludzkich stanęły u ołtarza, co wiekuiście pali się na podnóżach tronu. I ujrzałem Tego, który panuje na tronie — przeliczył je wszystkie, a liczba ich dopełniona i zawarta księga świadectwa i śmierci. Głos zagrzmiał: „Odtąd mi świadczyć będziecie życiem i zwycięstwem!”

CHÓR. (Przyklękają wszyscy) Chrystusie, Chrystusie, wrą nam serca, bo zmartwychwstać chcemy! Nie opuszczaj nas w chwili niepewności! Daj nam objawienie sądów Twoich!

IRYDION. Czy się jeszcze pytacie, ludzie małej wiary? Oto Pan wasz kona — oto jeszcze roztwarte usta i ostatnie wołanie: „Czemu opuściłeś mnie, Ojcze!” Bracia, czy my Go jeszcze i dzisiaj opuścim?

“ Mowa o autorze Apokalipsy (zob. przyp. 11).

16

BlbL Nar. Ser. I, Nr 42 (Z. Krasiński: Irydion)