P1030302

I

Mój temat to samobójstwo i literatura, a nie samobójstwo w literaturze. Innymi słowy, nie zamierzam zajmować się tymi wszystkimi od początku literatury postaciami skazanymi przez swych twórców na tragiczną śmierć z własnej ręki. Z pewnością takie studium mogłoby nas wiele nauczyć: pośrednio o samych autorach, mniej pośrednio o obyczajach i oczekiwaniach społecznych ich epok. Mój temat jest mniej precyzyjny i łatwiej zakwestionować jego sensowność: dotyczy on nie poszczególnych samobójstw literackich, ale tego, z jaką siłą zjawisko to oddziaływało na twórczą wyobraźnię. Nie będę wyrażał skruchy z racji, że jest to ograniczony sposób patrzenia na literaturę, bo jeśli moje argumenty są słuszne, to w miarę jak przybliżamy się do naszych czasów, ograniczenia te dramatycznie się kurczą. Ten szczególny punkt widzenia odwiódł mnie jednak w sposób nieunikniony od historycznej lektury na rzecz czegoś bardziej teoretyczego i tendencyjnego.