PwTiR054

106 Rozdział 5

nione powszechnie spełnianym w tego rodzaju hotelach warunkiem akceptacji kart płatniczych. Trzeba wyrazić zdziwienie, że konieczność akceptacji kart płatniczych nie dotyczy hoteli dwóch najniższych kategorii, chociaż do 2001 r. obowiązek ten obejmował hotele wszystkich kategorii. Nie jest to właściwa tendencja zmian.

Obecnie jedynie w hotelach dwóch najwyższych kategorii jest wymagane istnienie zespołu sal wielofunkcyjnych, które mogą być wynajmowane na potrzeby gości hotelowych. Chodzi tutaj o sale konferencyjne, klubowe, szkoleniowe i inne dostosowane do charakteru obiektu. Natomiast usługi prania, prasowania oraz czyszczenia bielizny i odzieży gości powinien zapewnić już hotel trzygwiazdkowy. Także świadczenie usług w zakresie tzw. odnowy biologicznej (basen, sauna, siłownia, solarium, masaże i inne usługi rekreacyjne) musi zagwarantować hotel tej kategorii, jeśli znajduje się w miejscowości wypoczynkowej. Przy tym wymaga się jako minimum dwóch rodzajów wskazanych usług. W hotelach wyższych kategorii te usługi są obowiązkowe. Nowością jest rezygnacja od 2004 r. z wymogu posiadania przez hotel z pięcioma gwiazdkami basenu kąpielowego, co było często warunkiem trudnym do spełnienia z przyczyn technicznych. Spowodowało to szybki wzrost liczby hoteli pięciogwiazdkowych, których było już 21 na początku 2006 r. Z kolei przechowywanie sprzętu rekreacyjnego jest wymagane poczynając już od hoteli dwugwiazd-kowych, ale odnosi się to tylko do obiektów hotelarskich zlokalizowanych w miejscowościach wypoczynkowo-turystycznych i rejonach niezurbanizowa-nych o dużych walorach przyrodniczych. W analizowanym rozporządzeniu z 2004 r. nie występuje warunek zapewnienia przez hotele wypożyczalni sprzętu rekreacyjnego. Trzeba też wspomnieć o wymaganiach w zakresie sprzedaży lub udostępniania prasy codziennej, co powinny zapewniać hotele dwóch najwyższych kategorii. Dotyczy ich również wymóg prowadzenia kwiaciarni lub przynajmniej zapewnienia możliwości dostarczenia kwiatów. Sprzedaż zaś kosmetyków oraz środków higieny osobistej należy do obowiązków także hoteli z trzema gwiazdkami. Z tych obowiązków wyłączona jest sprzedaż tzw. pamiątek.

Omawiane rozporządzenie z 2004 r. precyzuje w porównaniu z regulacjami poprzednio obowiązującymi, że hotel jest obiektem, który stanowi nie tylko odrębny budynek lub wydzielona jego część albo zespół budynków, ale także infrastruktura towarzysząca. Analizowany załącznik do tego aktu określa ponadto wiele szczegółowych wymagań dotyczących zewnętrznych elementów zagospodarowania i urządzenia hoteli (np. istnienie bezpośredniego wejścia do holu recepcyjnego, które przy tym winno być chronione przed nadmiernym napływem powietrza z zewnątrz), instalacji i urządzeń technicznych w hotelach (np. telefon i faks dostępne dla gości w recepcji muszą być w hotelach wszystkich kategorii, ale instalacja radiowo-telewizyjna przystosowana do odbioru programów lokalnych i satelitarnych oraz dostęp do Internetu w pokojach lub na odrębnych stanowiskach powinny zapewniać tylko hotele poczynając od trzy-gwiazdkowych), wielkości holu recepcyjnego (ale zrezygnowano z warunku posiadania holu przez zespół gastronomiczny w hotelach pięciogwiazdkowych), wyposażenia ogólnodostępnych pomieszczeń higienicznosanitarnych. jak też wielkości i wyposażenia pokoi hotelowych (telefon i telewizor w każdym pokoju, poczynając od hotelu trzygwiazdkowego, a radioodbiornik lub możliwość odbioru programu radiowego także już w hotelu dwugwiazdkowym). Odrębnie trzeba podkreślić wymaganie, że w hotelach trzy-, cztero- oraz pięciogwiazdkowych wszystkie pokoje muszą posiadać tzw. pełny węzeł higienicznosanitamy, a hotel dwugwiazdkowy powinien spełnić ten warunek przynajmniej w połowie pokoi, przy czym w hotelach nowo budowanych bez względu na ich kategorię wszystkie pokoje muszą być z pełnym węzłem higieniczno-sanitarnym.

Istniejące wcześniej niezbyt wygórowane wymagania w zakresie kwalifikacji zawodowych personelu hotelowego zostały w 2002 r. znacznie złagodzone. Wówczas dotyczyły one personelu recepcyjnego jedynie hoteli z co najmniej trzema gwiazdkami. Oznaczało to konieczność wykazania się wykształceniem wyższym lub średnim hotelarskim oraz znajomością przynajmniej jednego języka obcego, przy czym za równoważne było uznawane wykształcenie średnie w połączeniu z minimum 60-godz. kursem specjalistycznym. Co więcej, dwa lata praktyki w obiekcie hotelarskim mogło zastąpić wymóg wykształcenia. Już wtedy narzucało się retoryczne pytanie: czy warto uczyć się w szkołach hotelarskich? W świetle rozporządzenia z 2001 r., zmienionego w 2002 r., kierownik hotelu nie musiał mieć żadnego wykształcenia ani praktyki hotelarskiej, gdyż wymóg wykształcenia wyższego lub średniego hotelarskiego bądź uznanych za równoważne takiemu wykształceniu - ukończenia kursu specjalistycznego albo posiadania 3-letniej praktyki hotelarskiej - odnosił się wyłącznie do hoteli z pięcioma gwiazdkami.

Podobnie daleko idące złagodzenie wymagań nastąpiło w 2002 r. również w odniesieniu do kelnerów, pokojowych, portierów i bagażowych, gdyż wymagano od nich jedynie wykształcenia zawodowego lub kursu specjalistycznego oraz znajomości w podstawowym zakresie jednego języka obcego, ale dotyczyło to wyłącznie hoteli z czterema i pięcioma gwiazdkami. Rezultat był taki, że kelnerem w restauracji nawet hotelu trzygwiazdkowego mógł być człowiek wzięty prosto z ulicy. Znowu stawało retoryczne pytanie: czy w tej sytuacji można było mówić o istnieniu wymagań zawodowych w odniesieniu do personelu hotelowego?

Analizowane rozporządzenie z 2004 r. poszło jeszcze dalej w tej liberalizacji wymagań dotyczących kwalifikacji zawodowych personelu hotelowego. Obecnie żadne wymagania w tym zakresie nie są stawiane. Z ustawy o usługach turystycznych wykreślono upoważnienie dla ministra właściwego do spraw' turystyki dotyczące określenia w drodze rozporządzenia zakresu wymagań dla per-