Scan0004 (69)

odmiennej orientacji. Może to ten cichy smutek tuż pod powierzchnią. Gdybyśmy były nie tylko przyjaciółkami, czułabym potrzebę, by ją chronić. Ale byłyśmy tylko Łucją i Persją.

-    Doskonale - powiedziałam.

Na naszych ulotkach było napisane:

TRUPA KUKIEŁKOWA BANITÓW Przedstawia Piękną i Drania

Sztukę o miłości, niechęci i antykorupcji

Miejsce: Będziecie wiedzieli, jak je znajdziecie Terminy: Od czasu do czasu Czas: >>Ósma, zazwyczaj. Wieczorem.

Ale to się zawsze może zmienić.

Łucja przyjrzała się swojej ulotce i popukała w nią swoim ślicznym paznokciem.

-    Tu nie ma ani słowa o magii w przedstawieniu.

-    Wiesz, że nie trzeba za bardzo zwracać na to uwagi innych.

-    Wiem. - Łucja skinęła głową. - W mieście nie lubią magicznych istot. Myślą, że magia jest zła. Ale ludzie powinni wiedzieć, że to jest dobra magia.

Syknęłam cicho. A potem powiedziałam:

-    Skoro i tak łamiemy konwencję i pakujemy się w kłopoty przez magię, to czemu nie wyjaśnimy całej teorii bańki mydlanej i nie powiemy im, jak w ogóle magia tu trafia?

Łucja spojrzała na mnie ze zdziwieniem.

-    Nie wiem, o co chodzi w teorii bańki mydlanej. Długa jest? Bo to raczej mała ulotka.

Uniosłam brwi.

-    Chcesz powiedzieć, że nigdy ci nie wyjaśniłam tej teorii, jak magiczne istoty zjawiają się w naszym święcie? Rany, źle ze mną.

-    Możesz mi opowiedzieć przy pracy - zaproponowała.

I naprawdę wyglądała na zaciekawioną. Mało kto był ciekawy, a to zawsze mnie dziwiło. Uważałam, że to doskonała teoria. Stojąc tam, pod sklepem meblowym, wyprostowałam się i udałam, że wygłaszam mowę:

-    Magiczny świat kręci się wokół naszego jak bańka mydlana wokół szklanki. Kiedy nasza bańka spotka jedną z ich baniek, to ścianka pęka i magiczne stwory mogą dostać się do naszego świata. Wygląda na to, że to działa tylko w jedną stronę.

-    Nie zawsze - stwierdziła Łucja.

Mówiła tak cicho, że ledwo słyszałam. Ale jednak.

Zapomniałam, że Łucja przeniosła się kiedyś do tamtego świata.

-    Więc się mylę? - zapytałam. Zarumieniłam się i dodałam: - Pewnie wszystko o tym wiesz, a ja opowiadam głupoty.

Łucja pokręciła głową.

-    Nie mam pojęcia, jak ludzie przenoszą się z jednej na drugą stronę. Nie wiem, jak to zrobiłam. To się po prostu stało, jak kichnięcie. A twoja teoria jest równie dobra, jak każda inna.

Zamrugałam trzy razy.

-    Myślisz, że mogę mieć rację?

Łucja skinęła głową, a ja odpowiedziałam:

-    Ale super! Sama ją wymyśliłam, wiesz? -Uśmiechnęłam się do niej promiennie.

-    To lepsze niż jakiekolwiek moje pomysły. Ale lepiej wracajmy do tego. - Zastukała w naklejoną

9