skanowanie0050

—    A może, — pomyślała sobie, — gdzieś tu w mrokach czeka, aż się położę — by znienacka pochwycić mię w ramiona?

I rozebrawszy się śpiesznie, legła dysząca na łożu.

Wtem otworzyły się drzwi i stanął w nich oblubieniec. Długą chwilę stał na progu i patrzał. Alli wydało się, jakoby urósł i sczerniał... Krwawe mroki czyniły go strasznym w tej ciszy. Z okrzykiem trwogi utopiła głowę w wezgłowiu.

Drzwi zatrzasnęły się ze świstem. Lekkie stąpanie ustało przy jej łożu. Uczuła, że pochyla się nad nią. Czuła na karku dech szybki, zimny...

—    Alb!...

Głos ten był zimny, rozkazujący, straszny. Alla odwróciła się gwałtownie.

Nad jej twarzą, mieniąc się piekielną radością i wzgardą, wisiały bezbrewe oczy ojca i jego usta zacięte, sine. Usta te poruszyły się, kurczem szyderczym, odsłaniając zęby:

—    Umieraj! —

Zagrzmiał wszechpotężny rozkaz.

Lecz Alla już nie żyła.

♦

Pana młodego znaleziono nazajutrz trupem u drzwi komnaty sypialnej.

ANDRONICE

Miasto Eropolis słynęło na całym świecie z rozpusty swojej i przepychu. I nie było tam troszczących się o chleb powszedni, ni bezdomnych, ni w łachmany odzianych, jeno bogacze wielcy i tłumy niewolników ich.

I nikt nie pracował ciężko, ani się smucił w mieście onym Eropolis. Weselili się jeno, a oddawali kochaniu, sztuce i mądrości. Które miasto wyglądało jak ogród najpiękniejszy, a w gęstwinie drzew stojących w wiecznej wiośnie kryły się, jak zalotnice, białe kolumny lekkich pałaców. A w pałacach tych mieszkali bogacze miasta z tłumami nałożnic i niewolników swoich.

1 rozbrzmiewało codziennie miasto Eropolis śpiewami tłumów półnagich i strojnych w wieńce. 1 przeciągały tak pod światłem słońca w pięknym bezwstydzie swoim. A gdy zapadała noc, wtedy zapalały się ognie różnofarbne i fontanny tęczowe i miasto całe wyglądało jako sen cudny i nieprawdziwy.

A gdy biła północ, wszelaki bogacz z chórami swymi ciągnął do dworu królewskiego, który stał na łagodnym wzniesieniu w środku miasta, a był ze wszystkich najpiękniejszy i największy.

99