skanowanie0057 (20)

60 Rozdział 2. Interpretacja: jak skonstruować zdarzenie krytyczne

Porównania i literatura naukowa

Kolejny sposób kreowania zdarzeń krytycznych polega na porównywaniu własnych doświadczeń z cudzymi; a jest to coś, co robimy nieustannie i spontanicznie. Rozmowy w pokoju nauczycielskim o klasach i uczniach pełne są spostrzeżeń dotyczących zachowania, wyglądu, osobowości. Z rozmów tych najczęściej wynika, że klasy bardzo różnią się między sobą. Złożenie tych wszystkich uwag razem pozwala lepiej przyjrzeć się naszej sytuacji, poddać rewizji nasze opinie i sądy, a nawet zmienić postępowanie. Takie swobodne i fragmentaryczne porównanania bywają zbyt ograniczone i nic usystematyzowane jak na potrzeby nauczyciela prowadzącego badania metodyczne. Będzie więc on musiał poszukać szerszych implikacji oraz zebrać więcej i rzetelniejszych informacji. Jedną 7 dróg poszerzania zakresu i weryfikowania naszej wiedzy jest porównanie jej z naukową literaturą przedmiotu.

Zasadniczo jest to wiązanie teorii z praktyką: możemy przeczytać artykuł i następnie poddać obserwacji nasze postępowanie, żeby znaleźć dowody na to, czy zgeneralizowane tezy i wnioski są prawdziwe z naszego punktu widzenia. W tym celu musimy zgromadzić dane mówiące, co w naszej praktyce potwierdza konkluzje artykułu lub co im zaprzecza. Dopiero na tej podstawie możemy dociekać, dlaczego tak jest. Nauczyciel może przeczytać artykuł, przypuśćmy o rywalizacji i współpracy (Johnson, Johnson 1975), następnie przyjrzeć się. jak strategie współpracy i rywalizacji są (lub mogłyby być) realizowane w jego klasie, zgromadzić zapisy zdarzeń w arkuszu zdarzenia krytycznego i na tej podstawie poprowadzić analizę dalej. Oto przykład, jak posłużyłem się opublikowanymi sprawozdaniami z badań.

Zdarzenie 13. Ciśnienie powietrza

Barnes (1969) pokazuje, że uczniowie, którzy nie tworzą współpracującej ze sobą grupy i nic wykonują wspólnego dla grupy zadania, a jedynie pomagają sobie (jednostka jednostce), uczą się więcej.

Kiedy jego uczniowie badali ciśnienie powietrza, stwierdził, żc to proces społeczny wpłynął w największym stopniu na poziom rozumienia zjawiska: bez pomocy Stefana Glyn nie ujrzałby dostatecznie jasno, „co sprawia, że możliwe jest picie". Wskazał wiec na zupełnie inny wymiar pracy grupowej niż te, które Britton (1969, s. 98) nazwał „grupowym wysiłkiem i pojmowaniem".

Mam wrażenie, żc pod tym względem moje zajęcia są w porządku, ponieważ studenci sprawnie korzystają z pomysłów gromadzonych przez całą grupę. Teraz jednak sądzę, że powinienem umożliwić im także korzystanie z grupy w celu precyzowania i kształtowania ich wiedzy oraz pogłębiania sądów. Moim zdaniem w przypadku Barnesa rolę odegrał temat: ciśnienie powietrza to nie sprawa opinii i uzgodnień w grupie, jak w przypadku tematów, które przerabiam z moimi studentami. Muszę