skanuj0007 9

Innym powszechnie stosowanym systemem jest zapis poziomy. W tym przypadku tekst zaczyna się w lewym górnym rogu:

->

T & H L

to

Czasami oba te style występują obok siebie.

2. Hiragana

Zapożyczone z Chin znaki kanji używane były przez Japończyków na początku do fonetycznego zapisu ich własnego języka. Logiczne znaczenie tych znaków było pomijane. Jednakże takie stosowanie chińskich znaków sprawiało olbrzymie trudności, gdyż do zapisania jednego słowa potrzeba było kilku dość skomplikowanych znaków. Z tego też powodu stopniowo zaczęto stosować uproszczony zapis tych znaków, który w swej końcowej formie został ukształtowany w epoce Heian (794-1185).

Za twórcę tego systemu uważa się buddyjskiego mnicha Kukai (774-835), któremu przypisuje się autorstwo wiersza, w którym po raz pierwszy zostały użyte wszystkie te znaki.

Poniżej podane są niektóre kanji oraz powstałe z nich znaki hiragany.

■=> $ t •=> (c

tfr ■=£ -tf ^ ■=>

Na początku sylabariusz ten nosił nazwę onna-de, czyli "kobieca ręka”, ponieważ był głównie stosowany przez kobiety, które nie otrzymywały takiego wykształcenia jak mężczyźni i nie potrafiły pisać skomplikowanych kanji. Z czasem sylabariusz ten wszedł do powszechnego użycia.

Hiragana jest obecnie stosowana do zapisywania nie reprezentowanych przez kanji prostych słów japońskich, zmiennych końcówek czasowników i przymiotników, jak również do wyrażania relacji gramatycznych miedzy poszczególnymi słowami zapisywanymi głównie w kanji oraz w katakana.

W przypadku czasownika # < (pisać) czas teraźniejszy, czas przeszły, oraz tryb rozkazujący przyjmą kolejno następujące formy:

(pisze)

^:jt£ £ Ltz    (pisałem)

X < t:f $    (pisz)

Jak można zauważyć, stanowiące pierwszy człon słowa i jednocześnie nadające mu sens logiczny kanji # pozostaje nie zmienione. Zmieniają sie tylko stanowiące drugą cześć słowa znaki hiragana, które w ten sposób określają formę gramatyczną tego słowa.

Poza tym pewne określone znaki tego sylabariusza, jak np. (i, id. 'n. (P> itd. spełniają role partykuł określających przypadek danego słowa lub związki zachodzące miedzy rzeczownikami. Np. mianownik, dopełniacz, oraz celownik rzeczownika ff£ (on) przyjmą kolejno następujące formy:

fj£    (on)

<r>    (jego)

fj£id (jemu)

Podobnie jak w przypadku czasownika, główny człon rzeczownika, którym jest kanji 'ilfc, pozostaje nie zmieniony. Zmienia sie tylko końcowa cześć zapisana znakami hiragany.

Kształty oraz wymowa poszczególnych znaków hiragany przedstawione są w tabelach na str. 17-19.