str 4 045

44 TRANSAKCYJA WOJNY CHOCIMSKIEJ

Jeźli każe, że z swoim pułkiem go nie wyda W szturmie; chyba jeźli mu tej sławy zazdrości; Przynajmniej wolno będzie posiłkować gości.

Albo, skoro w pień wytnie gaurów na kupy i°o° 2 ich obozu zabite będzie włóczył trupy.

Poczuł on tyr Karakasz: „Nie słowy, nie słowy,

Lecz tego — rzecze — com rzekł, rękami gotowy Poprawić; mieliście czas zdobić sławę swoję;

Ani o dziwowidzów, ani pomoc stoję!”

¹⁰⁰⁵ A tu Osman z obu rącz za szyję go chwyci,

Gdy mu tak obumarłe nadzieje podsyci:

„O wielki bohaterze! o mój drogi synu!

Wolałbym dziesięć takich niźli tysiąc gminu;

Abowiem szedłszy z nimi, jeszcze na przededniu, ioio Wziąwszy Preszpurk, stanąłbym bez wątpienia w Wiedniu; W Rzymie bym był na obiad, a durne Wenety,

I co tylko Włoch, wszytkie pojadłbym na wety”.

Tak już głupi uwierzył Osman Karakaszy,

Że Polaków nadętym pęcherzem wystraszy.

¹⁰¹⁵ „Aleby to rzecz dobra - przyda cesarz — była,

Żeby wszyscy patrzali Turcy na twe dziła;

Niech się teraz zawstydzą, niech uczą na potem,

Jako padną gaurzy pod twej dzidy grotem”.

K»r.k*sz Piętnasty był dzień września, gdy on basza śmiały, n»^en'iski⁰²⁰ Objechawszy kilkakroć wczora nasze wały, ir ' Miawszy do onej swojej imprezy dwóch szpiegów. Zwyczajnie z Mościńskiego węgierskich szeregów.

w. 1001 tyr — docinek, przytyk, w. 1010 Preszpurk — Bratysława, w. 1011 Wenety — Wcnccjan.

w. 1012 / co tylko Wioch — i całe Wiochy; wety — deser, w. 1022 Zwyczajnie [...] szeregów — domyślnie: zbiegłych z oddziałów węgierskich dowodzonych przez Mościńskiego.

Postawił wojsko swoje ku tej prawie stronie,

Gdzie mu o wąskiej fosie i słabej obronie ¹⁰²⁵ Zbiegowie powiadali: bo Mośeiński w przedzie,

W szańcu mając Wejera, licho się obwiedzie.

Za Karakaszem stanął, przynajmniej na dziwy,

We trzechkroć stu tysięcy Husseim życzliwy,

Kiedy mu się krwie polskiej, jako w mowie swojej ¹⁰³⁰ Przysiągł wczora Karakasz, toczyć nie okroi;

A tymczasem niezmiernie śmieje się w zanadrze.

Że Karakasz w godzinę pewnie nogi zadrze;

Jeszcze nie zna Polaków, z Węgry i z Niemcami Nawykłszy się bić, dziesięć stoma tysiącami.

¹⁰³⁵ Sześćdziesiąt machin zatem ku Lubomirskiego Bronie rychtuje, które bez skutku wszelkiego Niebo dymem kopcieły, a grzmotem niezmiernem Z gruntu się trzęsła ziemia pospołu z Awernem. Stanisław stał Stadnicki z swą chorągwią w straży; ¹⁰⁴⁰ Temu zginął Broniowski; drugiego obnaży Ze słuchu towarzysza ten trzask; więc i koni Kilku od kul okrutnych na placu uroni.

S/turmu-    Południe nadchodziło, gdy Karakasz basza

i*    Starszych wojska swojego do koła zaprasza

¹⁰⁴⁵ I. pokazawszy miejsce, w które szturmem godzi, Wszytkich krótko napomni; potem sobie młodzi Sześć przybierze tysięcy: z tymi kredencować,

Z tymi zwykłej chce dzisia fortuny próbować. Między których janczarów skoro uszykuje,

¹⁰⁵⁰ Wszytkim, wszytkim zsieść z kom zaraz rozkazuje.

w. 1028 trzechkroć — rkps: trzekroć.

w. 1029— 1030 mu się [...] toczyć nie okroi — nie uda mu się wytoczyć; okroić się — dostać się w udziale, przypaść, w. 1036 brona — brama, w. 1038 Awern — piekło, w. 1047 kredencować — zaczynać bitwę.

II - BN 1/19 (W. Potocki: Wicrs/e wybrane)