Zasady Wykładni Prawa L Morawski 0

■ ■ Zasady wykładni prawa ■ ■ *

sądu o jej odroczeniu, a nie decyzji o jej zawieszeniu, dochodzi jednak do wniosku, że taka interpretacja wspomnianych przepisów niweczyłaby ich ratio legis. Zdaniem sądu „przyczyny uzasadniające zawieszenie postępowania mogą pokrywać się z przyczynami, które leżą u podstaw odroczenia wykonania kary, a niejednokrotnie mogą być dalej idące i jakościowo poważniejsze”. Z tego też powodu przesłanką zawieszenia wykonania kary w trybie art. 152 k.k.w. może być nie tylko postanowienie o jej odroczeniu, ale także o jej zawieszeniu, jeśli to ostatnie zostało wydane wskutek przyczyn niezależnych od skazanego, a więc np. nie z powodu jego ukrywania się. Nawiązując do J. Wróblewskiego³⁶ SN sformułował przy tym następującą wskazówkę: „Odstąpienia od ścisłej wykładni językowej (i) posłużenie się wykładnią funkcjonalną jest nieodzowne, gdy ustalenie znaczenia przepisu ze względu na jego kontekst językowy prowadzi do skutków niezamierzonych oraz niezgodnych z celami instytucji, którą określa interpretowany przepis”. Nie trudno jest zresztą zauważyć, że uzasadnienie reguły, która pozwala odstąpić od sensu językowego przepisu, gdy pozostaje on w rażącym konflikcie z ratio legis interpretowanego przepisu jest bowiem takie same jak w przypadku wykładni, która prowadzi do rażąco niesprawiedliwych orzeczeń.

W istocie rzeczy do argumentum ad absurdum odwołuje się SN, gdy stwierdza: „w sytuacji, w której ścisłe, literalne zinterpretowanie zapisu ustawowego uniemożliwiałoby sensowne zastosowanie przepisu, bądź prowadziło do zniekształcenia lub wypaczenia jego treści, nie tylko prawem, ale wręcz obowiązkiem organu stosującego prawo jest sięganie do innych sposobów wykładni” (uchwała SN z dnia 22 marca 2007 r., III CZP 8/2007, LEX nr 230973, Biul. SN 2007/3). Interesującym przykładem odwołania się do argumentu ad absurdum jest uchwała SN z 21 listopada 2001 r. (I KZP 26/01, OSNKW 2002/1-2/4). W uchwale tej SN interpretując dyspozycję art. 52 pkt. 4 prawa łowieckiego: „Kto hoduje lub utrzymuje bez zezwolenia charty rasowe lub ich mieszańce” dochodzi do wniosku, że interpretacja czysto językowa w myśl której karalne jest utrzymywanie bez zezwolenia co najmniej dwóch, ale nie jednego charta, prowadziłaby ze względu na ratio legis tego przepisu do absurdu³⁷. Do argumen-

³⁶    J. Wróblewski, Sądowe stosowanie..., s. 143-144.

³⁷    Warto wskazać, że popularne w niektórych krajach anglosaskich Interpretation Acts zwykłe zawierają postanowienia, że lam gdzie prawodawca używa liczby pojedynczej odm » ■ 90 ■ * s