Obraz0 (2)

216 LOSY PASIERBÓW

czór wyprawili żyłanisa do sklepu, aby przyniósł parę butelek zimnego piwa.

Litwin powrócił z opóźnieniem i bez napoju.

—    Co, wszystko już popili? — spytał Łu-czynka.

Nie popili, jest. Wiecie co? Almasenero mówi, że za pięć pezów od brata może nam dać dobre miejsce na kosieczy.

—    Daleko stąd? — spytał Dubowik.

—    Jakieś dwie, lub trzy leguas stąd. Osiem pezów w dzień i utrzymanie.

—    Więc jedziesz?

—    Z tobą bym pojechał. Mówi, że będzie pracy na jakieś dwadzieści dni. Jedźmy.

—    Kiedyż już zebrałem się do domu.

—    No i cóż z tego, że zebrałeś się? Co stracisz jak nie pojedziesz? Wszystko ci jedno, czy ty teraz odwiedzisz babę, czy za trzy tygodnie. A kosieczy potem nie znajdziesz. Możemy zarobić po 150 pezów jak lodu. Vamos!

—    Ale czy to prawda chociaż?

No onżeż tak mówi, zaręcza.

Tyż masz do Bujnesu w sprawie dziewcząt wstąpić — przypomniał Kozyr, widząc że ten już ulega namowie Litwina.

—    W sprawie dziewcząt warto jeszcze raz napisać.

—    To samo będzie i z drugim listem, co z pierwszym. Tam trzeba jechać osobiście.

No to jedź, jak ci tak pilno — rozgniewał się Zygmunt. — Mówię, że listem można, a on jechać. Jedź, nikt cię nie trzyma.

—    To znaczy, że jedziemy? — nalegał ży-

--iicx łjuuzynnę.

— Jak sobie braciszku, chcesz. Ja ni w jedr ni w drugą stronę. Nigdy na tej kosieczy n byłem i nie mogę radzić.

—    Jedźmy — zdecydował się.

—    No, a ty? — skierował się Litwin do Kozyra.

—    Ja muszę pomyśleć dobrze.

—    Na myślenie nie ma czasu. Patron powiedział, aby natychmiast dać mu znać: tak, czy nie, bo już konie zakładają.

—    To znaczy, że już jechać?

—    No tak. Powiedział sześciu tylko trzeba. Trzech już tam siedzi. Jak ty nie pojedziesz, to innego weźmie. Więc jedziesz?

—    Muszę, sam tu nie pozostanę.

—    No to zbieraj się, a ja polecę zawiadomić.

W jakieś czterdzieści minut później już siadali przed sklepem na wóz. Właściciel sklepu pobrawszy od każdego zażądaną należność, żegnał robotników i pouczał ich.

—    Uważać na gospodynię, bo jest wścibną, kapryśną i wszechwładną u siebie. Mówią, że jak na kogoś weźmie podejrzenie, że makie-ruje, to nie zagrzeje długo miejsca. Nie pomoże wtedy ni rządca, ni sam gospodarz. Więc ostrożnie: jak będzie przejeżdżać koło was, to uwijać się i odpowiadać jej jak najgrzeczniej. Rozumiecie?

—    No czemuż nie rozumiemy.

—    No to jedźcie już.

Wóz był staroświecki, na dwóch olbrzymich kołach z budą. Dwa duże konie biegły wolną rysią.

Ciemniało już gdy zajechali w szczere pole. Po jednej i drugiej stronie gładkiej i równej jak struna drożyny polnej rozścielały się szerokie łany pszenicy, lnu i kukurydzy.

Zygmunt wprost nie dowierzał tak szybkiej i niespodziewanej zmianie marszruty. Ale w duchu zadowolony był z tego. Trzymane od trzech dni na drodze do Berisso myśli przestawiał na