Image005301

44

Po Antychryście Rostworowski, jako dramaturg, zamilkł na lat kilka, by dopiero w 1929 r. wywołać zdziwienie i zdobyć scenę tragedią pt. Niespodzianka. Wiąże się ona z rozmyślaniami nad konstrukcją tragedii greckiej, która ujawniła się już w Antychryście. Talent Rostworowskiego wykazał tu poważną ewolucję w dwóch kierunkach, a mianowicie w pogłębionej znacznie znajomości życia i odczuciu doli ludzkiej, oraz w opanowaniu nowych arkanów techniki dramatycznej.

W Niespodziance uderza nas zwarta budowa, żywość dialogu, koloryt lokalny, plastyka figur, siła namiętności- Przed oczyma widza przesuwa się życie współczesne, zdarzenia wzięte z wiejskiej codzienności, ujęte jednak w konstrukcję tragizmu greckiego. Uboga wieśniaczka walczy o szczęście syna, Franka, który jej giozi, że się powiesi, jeśli nie będzie miał środków na studia. Matka, chcąc ratować życie syna, zabija w celach rabunkowych gościa z Ameryki, nie wiedząc, że to jej drugi syn. Ironia losu sprawia, że ten rozpaczliwy krok ratunku niweczy dobrą zmianę losu, jaka wiązała się z przyjazdem zamożnego Amerykanina. Matka przypomina tu los Edypa, który zabija ojca na tej właśnie drodze, na jakiej chciał tego uniknąć.

Na poziomie greckiej ironii tragicznej stoi