IMG 1411271531

(1936) przeprowadzi! bflds/tkt, w którym    Ze mw%rk»fic* saradenv.k.a chętnie przy

pisywali własne negatywu*' C4t by (h/nyc b hsMetń# rńe byk świadomi;, swoim kolegom. Inni badacze uznają, ż*^j pw)@kf^i> fHtkfgM fi# t/oUrwMńa w różny sposób wewnętrznych stanów jednostki na świat z*'w//ęt////y (Adorno, ijenM-ftrjT&thck, Lermson, Stanford. 1950; Bramę!, 1969; i / cud, 1997; Mądrzfódt t9§bf Wyróżniono k ilka sposobów rzutowania, „projektowania" przeluiiisń I iM WtŁ c/broub# AJ iwia/t społeczny. Są to:

15, Projekcja asymilai y w/»a (itieobronm1} atumilative projection) wiąże się ze swoistym zniekształcaniem tZKZywittoici i ołwazu innych ludzi poprzez przypisywanie im cech posiadanych p/zez samego obserwatora (English, English, 1958), Harold Kelley j Anlbony $tahlł*fci (za: Mądrzycki. 1986) wskazują na fakt, że projekcja stanów i ćtfdl p'/woduje spostrzeganie innych jako bardziej podobnych do podmiotu, niż (z; jest w rzeczywistości, na przykład sądzimy, że inni są równie skrępowani w b/warzystwie jak my.

nic mogę powstrzymać tlę od nienawidzenia swoich krewnych. Pewnie to stąd pochodzi, że nikt z nas nie moie ZttieiŁ ludzi robiących te same t błędy, co my"

O. Wilde, Portret Doriana (iraya, tłum, M. fddmanowa,

(Kraków 2002, Wydawnictwo Zielona Sowa, s. 10-11).

16. Projekcja komplementarna (ccjmplementary projection) polega na przypisywaniu ludziom odmiennych niż własne stanów czy procesów, na przykład osoby lękowe widzą innych jako groźnych, a agresywne dostrzegają w innych osobach potencjalne o/iary (Mądrzytki, 1986), Przyczynę tego rodzaju projekcji Herbert Goldings (1954) upatruje w elekcie kontrastu. Autor uważa, że zjawisko to powstaje w wyniku sytuowania siebie jako „standardu oceny”, z którym porównywani są i według którego szeregowani są inni ludzie. Własne negatywne cechy, takie jak lękliwość, zgodnie z tradycją psychoanalityczną zostają wyparte. Carl Rogers (1961) tłumaczy represję (wyparcie, brak samoświadomości) negatywnych treści o sobie niezgodnością między znaczeniem społecznym cechy a dążeniem do pozytywnego wizerunku ja. W ten sposób człowiek zestawia na zasadzie kontrastu swoje „dobre ja" z niezbyt pochlebnym obrazem innych ludzi.

„Ci w kapturach wiedzą o piekle tyle i szafują nim tak hojnie, jakby sami byli w bliskich stosunkach z diabłem"

K, Kwiatkowska, Prawdziwa historia Morgan le Fay i Rycerzy Okrągłego Stołu, (Warszawa 1998, Prószyński i S-ka, s. 142).