IMGw36

nływa-resztck słuchu

Większość uczniów niesłyszących posiada mało użytecznego słuchu szczątkowego. Aby mogJi oni korzy, stać z nauczania ustnego, konieczne są znaczne modyfikacje sposobów nauczania.

Osiągnięcia w nauce uczniów niedosłyszących i niesłyszących są na ogół niższe niż osiągnięcia ich słyszących rówieśników. Uczniowie z mniejszym uszkodzeniem słuchu i bez innych niepełnosprawności na ogół zbliżają się do poziomu rówieśników, często jednak wymagają dodatkowego nauczaniaH

2. Niepełnosprawność słuchowa

Większość uczniów używa aparatów słuchowych. Dzięki temu oraz dzięki wprowadzeniu do nauczania pewnych modyfikacji mogą oni czerpać korzyści z nauczania prowadzonego typową metodą ustną

Poziom osiągnięć w nauce uczniów niesłyszących jest znacznie niższy niż poziom osiągnięć uczniów słyszących. Uczniowie ci potrzebują intensywnego nauczania podstawowych umiejętności językowych i komunikacyjnych, jak również intensywnej pracy nad opanowaniem programu nauczania.

1 Potrzeby j komunikacyjne	U wielu uczniów niedosłuch przez długi czas pozostaje nie wykryty. Jeśli uszkodzenie słuchu miało miejsce, zanim dziecko nauczyło się języka albo w trakcie tego procesu, będzie ono prawdopodobnie potrzebowało pomocy logopedy oraz dodatkowej pomocy w nauce.	Metodą najczęściej używaną w pracy z dziećmi niesłyszącym i jest metoda totalnej komunikacji, niezbędna jest przy tym jednak pomoc asystentów edukacyjnych. W wielu regionach wiejskich nie ma takich możliwości.
I    Preferowany II    sposób koonmiko-1 wania sę	Należy oczekiwać, że większość i uczniów biegle opanuje język dźwiękowy.	Większość uczniów niesłyszących z postłingwalnym uszkodzeniem słuchu uczy się posługiwać mową (lub zachowuje tę umiejętność). Większość dzieci z prelingwalną wadą słuchu nie jest w stanie opanować wyraźnego mówienia i czytania z ruchu ust, w ich przypadku preferowanym sposobem komunikacji jest komunikacja manualna.
Preferowany rodzaj szkoły	Większość uczniów uczęszcza do szkół rejonowych wraz ze słyszącymi rówieśnikami. 1 I <	Wielu uczniów niesłyszących chodzi do szkół rejonowych. Jednakże znaczna ich liczba woli szkoły specjalne, w których uczą się ich rówieśnicy, którzy również nie słyszą którzy porozumiewają się w ten sam •posób, co oni.

2.8. Współpraca na rzecz włączania

W Stanach Zjednoczonych uczniowie niesłyszący i niedosłyszący ze szkół pod-i średnich mają dostęp do wielu usług edukacyjnych i różnych form kształcenia. W programy edukacyjne wpisane są zazwyczaj

2.8. Współpraca na rzecz włączania

usługi audiologów, logopedów, tłumaczy, surdopedagogów i. w niów o wielorakich niepetnosprawnościach, terapeutów zajęciowych i peutów. W całym kraju istnieją także możliwości wyboru form organiza kształcenia, znajdują się wśród nich: zwykłe klasy, resource rooms. klasy i szkoły specjalne i placówki specjalne z internatami. Kiedy zastanawiamy H i wyborem miejsca kształcenia dla ucznia z wadą słuchu, nad modyfikacjami, Wm należy wprowadzić w nauczaniu tego ucznia, nad tym, jacy specjaliści powinni tworzyć wielodyscyplinarny zespół sprawujący nad nim opiekę, należy pamiętać, że potrzeby edukacyjne każdego ucznia z uszkodzeniem słuchu są wyjątrawl i niepowtarzalne. Formy organizacyjne kształcenia i metody nauczania dobiera się indywidualnie, uwzględniając potrzeby uczniów i ich rodzin ILuetke-Stthł* man, 1998). I, co najważniejsze, decyzje te w różnych momentach kariery szkolnej ucznia należy rozpatrywać ponownie. Zastanówmy się najpierw nad tym. jakie środowisko nauczania jest najmniej ograniczające dla uczniów niesłyszących i niedosłyszących. Potem przyjrzymy się szczególnej grupie specjalistów, tłumaczom szkolnym, którzy służą uczniom niesłyszącym i niedosłyszącym, a także współpracują z nauczycielami kształcenia powszechnego.

2.8.1. Jakie środowisko nauczania jest najmniej ograniczające dla uczniów niesłyszących i niedosłyszących?

Ustawa IDEA gwarantuje wszystkim uczniom niepełnosprawnym bezpłatną, odpowiadającą ich potrzebom edukację w najmniej ograniczającym środowiska. Jakie środowisko jest najmniej ograniczające dla uczniów niesłyszących? Prano mówi, że to, czym jest odpowiadające potrzebom kształcenie i to, czym jest najmniej ograniczające środowisko należy określać indywidualnie. Wielu rodziców i członków społeczności Głuchych przekonanych jest, że zwykła klasa w szfcoie powszechnej nie jest najmniej ograniczającym środowiskiem dla dzieci niesłyszących (Fiedler, 2001).

Zwykła klasa w szkole powszechnej, z tłumaczem, może stać się środowiskiem jącym, jeśli uczeń nie może porozumiewać się z rówieśnikami i pracownikami < cówki specjalne, w których uczniowie mieszkają i uczą się z rówieśnikami, którzy I niesłyszący i niedosłyszący, to środowisko umożliwiające komunikację cało środowisko nauki może być najmniej ograniczającym środowiskiem - takim, które nicza ucznia w porozumiewaniu się z rówieśnikami i personelem szkoły oraz w I w zajęciach pozalekcyjnych (s. 58).

Uczniowie, którzy posługują się językiem migowym jako podstaw kiem porozumiewania się, w środowisku szkoły powszechnej mogą t lowani, ponieważ pracownicy administracji i obsługi, nauczyciele i I biegli w języku migowym. Naieży zdać sobie sprawę, że w 45%; których uczęszczają uczniowie niesłyszący, używa się wyłącznie i wo-oralnej (Galiaudet Research Institute, 1998). Uczniowie: