Magazyn4
101 djvu

z piersią formy sercowatej, wydłużonej ku dołowi, z ogonem rozłożonym szeroko i symetrycznie. Ten ostatni typ przetrwał stale w następnych latach i stał się charakterystycznym w ciągu panowania Zygmunta Augusta. Z tymi typami orła związane są i typy pogoni ; pierwszemu odpowiada pogoń o koniu krótszym, bez rzemieni na przodzie i zadzie, z ogonem w górę zadartym; obok drugiego koń jest dłuższy, ubrany w rzemienie, z ogonem spuszczającym się ku dołowi. Typ pierwszy, spotykany i w 1545 r., niezawodnie wyszedł z pod ręki Melchiora; bite zaś według niego są w 1546 r. denary z orłem i pogonią i półgroszki; według typu drugiego wybijane półgroszki, grosze i trojaki należy przyznać Frankowi.

W czasach rytownictwa Wartenbergera nie znajdujemy na monecie żadnej zmiany, nietylko już tak znacznej, któraby odmienny typ stworzyć mogła, ale nawet waryant dawnego typu jest tu niedostrzegalny. Widocznie raz przyjęta forma, rzeczywiście piękna, tak dobrze dopasowała się do wymagań czasu, że nowy rytownik nie ważył się jej odmieniać.

Oprócz powyższych, rachunki wspominają jeszcze robotnika Wawrzyńca Czecha, zwanego Ver-grunder lub dealbator, pobielacz monet Pozostawał on w mennicy przez cały czas objęty rachunkami, pobierając w tygodniach, w których pracował po groszy litewskich 15. Dalej kowala (faber ferrarius) Jerzego Jona znajduję w mennicy tylko do końca 1549 r. z wy nagrodzeniem tygodnioweni zacząwszy od groszy litew