Magazyn9 6101 djvu

55

M. biceps femoris.

Materyat 57 osobników, 114 spostrzeżeń.

Dokładną znajomość filogenii krótkiego brzuśca mięśnia dwugłowego uda zawdzięczamy badaniom Klaatsch’a (1902. 217—277). Mianowicie wiemy, że silniejszy rozwój krótkiej głowy mięśnia jest cechą prymitywną. Klaatsch (1902. 244) ubolewał, że dotąd posiadamy tak nie wiele dokładnych badań rasowych nad częściami miękkiemi. Z tern większem uznaniem należy powitać fakt, że poglądy wypowiedziane przez Klaatsch’a dadzą się potwierdzić przez niektóre dane z zakresu myologii Murzynów.

Silnie rozwinięty początek capitis brenis na bardzo długiej rozciągłości widział Bryce (1897.613). Również filogenetycznie ciekawym będzie rozdział ścięgien przyczepu obu głów mięśnia. Ponieważ połączenie ścięgien jest zjawiskiem późniejszym, więc przypadki rozdziału, jak to ma miejsce u antropoidów (Kohl-brugge 1897. 193), mogą uchodzić za bardzo prymitywne; np. wypadek opisany przez Anthony ego i Hazarda (1905. 452) Testufa (1884c. 13) etc.

Warto może wspomnieć o waryacyi opisanej przez Bryca (1897. 613): Z obu stron jednego osobnika m. biceps posiadał po trzy głowy, zupełnie tak samo, jak to Church (1862) widział u orang-utana; brzusiec dodatkowy był przedzielony ścięgnem wśródmięśniowym i przyczepiał się do labium mediale lineae cisperae femoris.

Wreszcie należy uwzględnić obserwacyę Cuvier’a i Lau-riHarda (1850. IV), że przyczep mięśnia dwugłowego sięga u Murzynów dalej w kierunku dystalnym niż u białych, co przyczynia się do smukłego kształtu łydki.

M. seiuitendinosus.

Anthony i Hazard (1905.452) są tego zdania, że mięśniowa część m. semitendinosi jest dłuższą u Murzyna niż u Europejczyka.

M. semimembraiiosus nie przedstawia nic ciekawego.