Obraz3 (7)

122 LOSY PASIERBÓW

bronią kapitalistów. Wiemy, że wszystkie religie w świecie są kłamstwem i służą burżuazji, starając się utrzymać biednych ludzi w ciemnocie.

—    To nieprawda! — przerwała Domka. — pan kłamie!...

—    Proszę mi nie przerywać!

—    Wiesz co? — rzekł Makryca. — Najlepiej będzie jak ty to sam przerwiesz. Mówisz nie do rzeczy.

—    I tobie się nie podoba?

—    Nieprawda! Dobrze gada! Dobrze! — padło z sali kilka głosów. Inni radzi byli poprzeć bojownika, lecz nie chcieli się narażać Makrycy.

—    Dobrze czy źle, ale propagandy nam tu nie trzeba i basta!

—    No to gadaj sam — rozgniewał się orator i usiadł.

—    Lepiej wy powiedzcie parę słów i będziemy zaczynać — zwrócił się Makryca do Zygmunta. — Proszę.

—    Tak, powiedz Zygmuśku, powiedz, bo tego grzech słuchać — powiedziała Domka.

Dubowik powstał.

—    Szanowni panowie — zaczął.

—    Panów! Tu nie ma panów! Tu sami ro-boczyja! — posypały się protesty.

—    Szanowni obywatele! — poprawił się.

—    Co to znaczy „objewatele” My nie poni-majem! Mów po rusku! Po rusku mów!

—    Dobrze. Powiem po rusku:

„Swinnia pod dubom wiekowym Najewszyś żoludziej do syta i do otwała,

U duba korni podrywat stała”

—    I koniec. Poniali?

Na sali cisza zapadła.

—    I któż to swinnia? — spytał po chwili Kaszałapy.

—    Ty pierwsza — rzucił Makryca.

—    To znaczy, że ty z nim w jedną dudkę świszczesz? Pozwalasz znieważać nas?

Tu apuntador znowu zabrał głos.

—    Słuchajcie chłopcy. On nikogo nie chciał znieważyć. To jest wiersz, który trzeba dobrze zrozumieć. Dub, to jest stary porządek tego kraju, a syta Świnia — to ci, którzy korzystając z dobrodziejstw tego porządku, zaczynają go podkopywać. Ot i wszystko. Ale to się nie tyczy was. To jest wierszyk i nada mds.

—    Brawo! — podchwycił Makryca. — Syta Świnia to są ci, którzy w Europie kartofle z łupinami jedli, w łapciach chodzili, i na zakurzonym przypiecku z prusakami spali; a tu odżywiwszy się białym Chlebem do polityki zabierają się. Ale tu takich nie ma. W całym Berisso nie ma. Ponimajetie?

—    Ponimajem! — buchnęły głosy.

—    Dobrze, to teraz wypijemy za zdrowie młodych. Viva los noviosf

—    Viva! Viva!

—    A teraz pijcie wszyscy i jedzcie, ażeby nie było asi...

—    Ja panu bardzo dziękuję — powiedziała Domka. — Bardzo!

—    Nie ma za co. Szczęście sukinsyna, że ja dziś ochrypszy. Gdyby nie to osadziłbym go z miejsca. Orator się znalazł. On poprowadzi kriożów. Durniło jeden. Tylko patrzeć jak zjawi się piskiso i do kozy wszystkich pozabiera.

Po minucie rozmowy z druchną zwrócił się do Zygmunta.

—    No, a jakże się wam robi?

—    Dobrze. Włożyłem się już trochę.

—    Bardzo mi przykro, że nie udało się was przedtem postawić. Ale to nic. Mam nadzieję, że jeszcze się przydam wam w czymkolwiek.