page0114

- 113

bieski jalc błękit niebios, dla tego, aby oczy swoje tani zwracał, zkąd płjnie wszelkie błogosławieństwo i pożytek; drugi będzie świecił jak płomień miłości, z pośród złocistych kłosów, przypominając człowiekowi , że ofiara Bogu najmilsza jest ta, kiedy zbytek swych bogactw z ubogim podzieli.

Tak mówił Anioł, i kazał rosnąć błękitnym bławatkom i czewonemu makowi pomiędzy złocistemi kłosy; towarzysz jego radował się piękności kwiatów, i oba wziąwszy się za ręce, przebiegali wzdłuż i wszerz łany , wszędzie rozsiewając mak i bławatki.

Lecz kiedy przybyli nad wązki zagon ubogiego rolnika, w te słowa odezwał się drugi Anioł do swego towarzysza:—Obdarzyłeś bogacza miłym podarkiem, teraz na mnie kolej, abym ubogiemu pamiątkę zostawił. I nachylił się ku ziemi, i zasadził drobny kwiateczek, który wyglądał jak oczko proszącego o litość. Kwiatek ten nazywał się niezapominką; przeznaczeniem jego było przemawiać za ubogimi do serc bogaczy.

Z zadumieniem patrzał pierwszy Anioł na malutki kwiatek, w końcu westchnął

10*