page0545

Skorek — Skorobohaty    537

za korą pni i tym podobnych. Żywią się rozmaiienn roślinneiiu jak i zwierzę-cemi przedmiotami, w ogrodach często znaczne zrządzają szkody w najdojrzalszych owocach; przesąd zaś jakoby miały wchodzić w uszy ludziom śpiącym na ziemi i szkodliwe sprowadzać w skutku tego następstwa, jest niczem nieusprawiedliwiony. Gatunki są liczne i rozmieszczone we wszystkich częściach świata; z krajowych pospolitszo są: F. giganlea L., F, auricularis L., F. minor L.    WL T.

SkÓFkOWblli (Karoi Wincenty Saryusz), biskup Krakowski, urodził się w r. 1763 w pobliżu Radomia we wsi Jnnkowice, z Jana Chorążego Opoczyńskiego, pułkownika narodowej chorągwi i Magdaleny z Siemińskich. Po ukończeniu pierwszych nauk, w^r dziewiętnastym roku życia wstąpi! do sennnarjum Krakowskiego. W pięć lat później przyjął kapłaństw'0 z rąk ks. Gorzeńskiego, biskupa Smoleńskiego r. 1792 i objął sobie przeznaczone probostwo Wstąpił na biskupstwo 25 Stycznia r. 1830, za przejściem Woronicza na arcybis-kupstwo Warszawskie. Na sejmie w r. 1830 z rozkazu najwyższego wniesiony miał być projekt co do prawa o małżeństwie. Skórkowski zgromadził wokoło siebie obecnych biskupów', w celu opozycyi i utrzymania przy sądach duchownych spraw^r dotyczących małżeństwa. Zmuszony opuścić stolicę, osiadł w Krakov»ie gdzie w granicach b- Rzeczypospolitej miał cząstkę swej dyecezyi. Na żądanie Papieża opuścił gród starożytny i zamieszkał w Opawie. Ztąd wpłynął przeważnie w Rzymie i wyjednał u Ojca świętego, że ś. Izydora włościanina, oracza, w dyecezyi jego, uznano za nowego patrona, i siostrę, ś. Jacka Bronisławę policzono w poczet błogosławionych. Umarł w r. 1851, przeżywszy z górą lat 82. (Obszerny życiorys, wraz z jego wizerunkiem podał ks: Aleksander Jełowicki w dziełku p. n. Mowa pogrzebowa na cześć Karola Skórkowskiego biskupa Krakowskiego, miana na uroczystym obchodzie żałobnym w Paryżu w kościele Matki Bozkiej Wniebowziętej, d. 1 Kwietnia r. 1851. Paryż, r. 1852).    Ti. Tl7. W.

SkÓrkOWSki (Alfons), synowiec poprzedzającego, będąc w świeckim stanie ożenił się, lecz wkrótce rozwiedziony wstąpił do seminaryjum, został księdzem plebanem w Liszkach, kanonikiem katedralnym, od r. 1850 sędzią surro-gaiem konsystorza Krakowskiego krótki czas pod bytność stryja swego w Opawie. Kapłan nadzwyczaj gorli wy,pobożny i o chwałę Bożą dbały Umarł w roku 1863. Wydał z druku: 1) Modlitwy do odmawiania i śpiewania pospołu w kościołach, parafialnych dla użytku ładu wiejskiego (Kraków, r. 1849, wyd. 2, roku 1850, wyd. 3, roku 1851, wydanie 4, roku 1854); 2) Nabożeństwo do ś. Jam Nepomucena (tamże, roku 1844); 3) S. Izydor oracz, z dodatkami W'du. modlitw (tamże, roku 1850, wyd. 2, r. 1851, wyd. 3, roku 1862).    F. M. S.

Skórne cnoroby ob. Skóra.

Skórnia katowska, tak w dawnej Polsce nazywano miejsce, przeznaczone u katów na torturowanie skazanych: zwano je inaczej nogawirą. Kształt tej nogawicy był z dołu wązki, a u wierzchu szeroki, a więzień w mm ani spać ani leżeć nie mógł, tylko stać musiał.    K. Wl. W

Skórnie, Skorznie, obuwie ze skóry na goleń zachodzące; nazwa stara: obuwie to dziś zowiemy butami. Jeszcze M. Stryjkowski, do ubioru rycerskiego liczy skorznie z ostrogami.    K. WL II.

Skorobobaty (Alexander Dyonizyi, towarzysz chorągwi husarskiej polskiej, w końcu horodniczy grodzieński, zmarły w 1699 r. Opisał całą historyją sztuki wojskowej i wojska polskiego, w dziele pod tytułem: D^arjusz compen-