r4

ku, budynku na dalszym planie. Cały pejzaż narysowany jest więc kreskami jednego typu. Wszystkie kreski sq realizacją tego samego schematu. Dostosowanie tego schematu do kształtów przedstawionych przedmiotów powoduje pewne zróżnicowanie realizacji - poszczególne warianty różnią się długością i krzywizną łuków, a także ilością i rodzajem łączonych łuków - nie naruszając jednak schematu. Wyobraźmy sobie kogoś, kto postanawia rysować wszystko wyłącznie kreskami wykonanymi przy pomocy cyrkla. Stosunek kreski do linii w tak powstałych rysunkach byłby zbliżony do tego, który znajdujemy w rysunkach Hubera - a także innych rysowników szkoły naddunajskiej.    11

Pejzaż Poussina narysowany jest również kreskami stanowiącymi realizacje jednego schematu. Kę- 12 pa trawy na pierwszym planie, spadek pagórka na prawo od tej kępy i ciemny obszar pęknięcia u podstawy drzewa na pierwszym planie narysowane są kreskami, które dobrze pokazują charakterystyczne cechy tego schematu. Jest to falista, nieco kanciasta kreska, rysowana niezbyt szybko, ze stosunkowo silnym naciskiem piórka. Nie jest rysowana jednym pociągnięciem, które zostawia najsilniejszy nacisk w środkowej partii kreski, podczas gdy początek i zakończenie, gdzie pióro zbliża się resp. odrywa od papieru, są cieńsze i lżejsze - jak u Diirera - lecz zaczyna się, a często tak- 7 że kończy przyciśnięciem pióra do papieru przed rozpoczęciem ruchu; nacisk pióra kończy też poszczególne fazy czy załamania serpentyny. W miejscach, w których wykreślone są dłuższe linie -na przykład kontury pnia i gałęzi drzewa z pierwszego planu, kontury gór albo linia oddalonego brzegu - ten rytm nacisku pióra przy kreśleniu sprawia niekiedy, że kreślona jednym ruchem linia rozpada się na drobne kreski. W konturze wzniesienia biegnącego od kępy trawy do podnóża drze-