scan2052

Zasolenie. Otwornice są w większości stenohaiiczne tzn. nie tolerujące wahań zasolenia, przystosowane są do normalnego zasolenia wód (35,6 %o) i wyraźnie reagują na jego zmianę, zwłaszcza gdy obniża się ono o 10 %o. W wodach brakicznych obserwuje się u otwornic o skorupkach wapiennych pewną trudność w wydzielaniu szkieletu i jest on wtedy mniej ornamentowany. Gatunki o małej tolerancji na zmianę zasolenia - giną, stąd notuje się w takich środowiskach znaczną liczbę okazów, przy niewielkiej ilości gatunków. W wodach brakicznych dominują otwornice aglutynujące, a wśród nich rodzaje: Ammodiscus, Haplophragmoides, Reophcix, Trochcimminct, a z wapiennych otwornic rodzaj Rotcilia. Istnieją pewne nieliczne gatunki otwornic euryhaliczne -tzn. mogące tolerować szerokie granice zasolenia, np. rodzaj Discorbinopsis toleruje zasolenie do 57 %o.

Zmiany zasolenia powodują pewne nieprawidłowości wzrostu i kształtu pancerzyka oraz wytwarzanie przez otwornice wapienne lub aglutynujące skorupek pseudochitynowych. Niskie zasolenie wpływa na redukcję rozmiarów, jak również zmniejszenie wydzielania CaC03, w związku z tym powstają skorupki cieńsze. Warto wspomnieć, że istnieje niewielka grupa otwornic z podrzędu Allogromiina zamieszkująca wody słodkie.

Charakter podłoża również wpływa na rodzaj materiału budulcowego skorupki. Dotyczy to głównie otwornic o skorupkach aglutynowanych, które z otaczającego je podłoża czerpią materiał budulcowy.

Zawartość tlenu w wodzie jest ważnym czynnikiem wpływającym na wzrost skorupek. Gdy wody są niedotlenione, to otwornice są mniejsze i skarłowaciałe (jedynie otwornice aglutynujące nie ulegają zmianom w wodach niedotlenionych).

Prądy morskie wpływają na rozmieszczenie otwornic, mogą je przenosić na znaczne odległości. Prądy denne transportują otwornice bentoniczne ze strefy przybrzeżnej na znaczne odległości lub głębokości, natomiast prądy powierzchniowe wpływają na rozmieszczenie planktonu, przenosząc go z otwartego oceanu w kierunku brzegu lub ze stref wód ciepłych do zimnych i odwrotnie.

Rozpuszczalność CaCOy jest mniejsza w wodach ciepłych niż zimnych. Powoduje to silniejsze wytrącanie się węglanu wapnia w niskich szerokościach geograficznych, a tym samym sprzyja wytwarzaniu dużych i grubych skorupek, których masowe nagromadzenia prowadzą do powstawania wapieni, np. fuzulinowych w karbonie czy numulitowych w trzeciorzędzie. Rozpuszczalność CaCC>3 w wodzie morskiej wzrasta wraz z głębokością najbardziej odporne na rozpuszczanie otwornice występują na głębokości 4500-5000 m. Poziom ten, na którym dopływ materiału węglanowego jest równy jego rozpuszczaniu nosi nazwę CCD (carbonate compensation depth = głębokość wyrównawcza węglanów). Toziom ZVD zależy również od temperatury i nasycenia CCA .