skan001

PRONUNCIACIÓN, ACENTO. ALFABETO / WYMOWA, AKCENT, ALFABET

WYMOWA

Samogłoski: a, e, i, o, u, nie mają iloczasu, lecz mogą ulec wydłużeniu pod wpływem sąsiedztwa innych głosek. Wyróżnia się dwa stopnie otwartości: wariant otwarty i ścieśniony. Wariant otwarty jest zbliżony do samogłosek w j. polskim. Wariant drugi występuje w sylabach otwartych (zakończonych na samogłoskę), akcentowanych.

W j. hiszpańskim występują dyftongi (ia, ie, io, ua, ue, uo, ai, ei, oi, au, eu, ou), powstałe w wyniku połączenia dwóch samogłosek, z których jedna pozostaje samogłoską mocną (a, e, o). Do samogłosek słabych należą: e, i.

Występują także tryftongi, powstałe z połączenia trzech samogłosek (iai, iei, uai, uei).

Dyftongi i tryftongi wymawia się jako jedną sylabę.

Z potączcnia dwóch samogłosek mocnych (ae, ea, oe, eó) nie powstają dyftongi. Każda z samogłosek tworzy odrębna sylabę.

Wymowa spółgłosek:

b - jest spółgłoską dwuwargową dźwięczną i ma dwa warianty wymowy: na początku zdania lub po „m” brzmi jak w języku polskim. (Bu-enas tardes, hombre).

W pozostałych przypadkach wymowa „b” i „v” jest podobna. Są to spółgłoski dwuwargowe (boca, vaca, en vano). c - przed samogłoskami a, o, u i spółgłoskami brzmi jak: „k” (cama, poco, cuando, acción).

W pozostałych przypadkach wymowa jest zbliżona do angielskiego „th”. (cena, cine). Podobnie wymawiana jest spółgłoska „z” (azucar). ch - wymawia się jak nieco zmiękczone polskie „cz” (chico). d - na początku wyrazu jest podobne do wymowy polskiej spółgłoski, (dar), w środku wyrazu wymowa jest nieco słabsza (mądre), na końcu wyrazu zanika: (Madrid). f - wymowa podobna do polskiego „f” (formar). g - przed samogłoskami: a, o, u oraz spółgłoskami wymawiamy jak polskie „g” (gafas, goma, guapo, gloria, grandę).

W pozostałych przypadkach wymawiamy jak polskie „h” (gente, gitano). h - jest nieme (hombre, hambre). j - wymowa podobna do polskiego „h” (Juan, jamas).

I    - wymowa podobna do polskiego „1” (lucha, luna)

II    - w j. kastylijskim wymawiamy jak „lj” (llamar, llover). m - wymowa podobna do polskiego „m” (mądre, mirar)

n - wymowa podobna do polskiego „n” (nadar), przed spółgłoskami: b, c, f, p, v wymowa zliżona do „m” (invierno, un buen vino). ń - wymowa podobna do polskiej spółgłoski „ń” (nińo, carińo). p-wymowa podobna do polskiej spółgłoski „p” (pedir, partir). q - wymowa podobna do polskiej spółgłoski „k”. Po spółgłosce „q” występuje w pisowni „niema” samogłoska „u” (querer, queso). r - wymowa podobna do polskiej spółgłoski „r” (pero, rogar, rubio). Podwójne „rr” jest wibrujące (perro, guerra). s - wymowa podobna do polskiej spółgłoski „s” (sal, sano, seńorita). t - wymowa podobna do polskiej spółgłoski „t” (teatro, tratar). v - wymowa podobna do „b” (vino, vaca).

x - wymowa podobna do polskiej spółgłoski „ks” (extraordinario, mttranjero).

y - na początku i na końcu wyrazu wymowa podobna do polskiej spółgłoski „j” (yo, ya, rey). Wymowa jest podobna do polskiego „i”, kiedy „y” znajdzie się w środku wyrazu (oyen), lub wystąpi samodzielnie jako łącznik (y).

z - wymowa podobna do angielskiego „th” przed „e”, „i” (zeta, zinc). Spółgłoska ta udźwięcznia się przed spółgłoską dźwięczną (juzgar).

Należy zwrócić uwagę na fakt, że wymowa zmienia się w zależności od regionu. Na przykład w niektórych regionach Hiszpanii nie wymawia się „s” liczby mnogiej. Spotykamy więc zwrot „Buenos dias” wymówiony [buenos di'as| lub [bueno dia].

AKCENT

Akcent tzw. prozodyczny pada na przedostatnią sylabę (podobnie, jak w j. polskim) w wyrazach zakończonych na samogłoskę, lub spółgłoski: „n" i „s” (Polonia, trabajan).

W pozostałych wyrazach akcentowana jest sylaba ostatnia (mirar, partir), (o ile nie wystąpi akcent graficzny cafe, azucar).