Sponsorzy2C701

405

J A F E T.

Lecz przebóg! w przepaściach góry.

Co za ponnry,

Co z„ straszliwy szum, łoskot, hałasy!

Skały I lasy

Wstrząsły się, szumią jakby uznły przyjście Wichrów łamiących, choć jeszcze nie wieją,

A wszystkie liście Drżą zda się, chwieją,

Kwiaty wlędnleją,

I opadają. Wschód znów się zaciemia,

A cała ziemia,

Jak pod ciężarem jęczy w swych wnętrznościach.

tfrtlir    i ilafl

NOE.

Słyszysz krzyk ptastwa morskiego! jak w chmary Ucieka i nad szczyt góry;    r ^J'

Kędy w najsroższych morza nawałnosclacli,

Uchodząc fali wzbija się nie śmiało,

Ulata krzycząc, jakby przeczuwało Nawałność sroższą od wszyrtklcb, śród której,

Ten szczyt im tylko może być zachroną,

Aż i ten fale pochłoną, i wole

0    biada, biada ziemi!

-B.i fjito u} in i.i *|    '    . , >    m    rrmąsoi w r' I>nl _tiiiia

J A F E T.

Sionce, słońce

Wschodzi, lecz jakie, jak przerażające,

Jak krwawe, jak śród płomieni Miedź; błyszczy, lecz bez promieni,

A ciemność jak czarna tęcza,

W kształcie obręczą,

W krąg je otacza. Słońce i noc razem ,

Jakby obrazem

Być chciały życia 1 śmierci w tej chwili Ostatniej świata; biada tym co byli,

Warci by jej dożyli,

By ją przeżyli.

NOE.

1    ta błyskawica, grom, hasło zniszczenia,

Stało się, Pan uie odmienia Wyroków swoich: wielka jest moc Boża.

Słyszysz azum deszczu, ryk murza?