SSA42999

Spośród czterech teoretycznych odmień kinematycznych wiercenia w praktyce stołowane M dwa:

1    Wiercenie pionowe - wiercenie narzędziem wykonującym jednocześnie ruch obrotowy i posuwowy przy nieruchomym przedmiocie obrabianym To odmiana jest najczęściej notowana, głównie na wiertarkach.

2    Wiercenie poziome • wiercenie narzędziem wykonującym tylko prostoliniowy ruch posuwowy, ruch główny • obrotowy • wykonuje przedmiot obrabiany. Ze względu na możliwość uzyłkania większej dokładności stosowane jest w przypadku wiercenia głębokich otworów. Poza tym stosuje się je na tokarkach.

Za pomocą wiercenia uzyskuje się otwory w materiale pełnym, a więc w przedmiotach wykonanych z półfabrykatów nie posiadających wstępnie odlanych lub odkutych otworów Obróbkę tę przeprowadza się zazwyczaj wiertłami krętymi. Otwory o małych średnicach wykonuje się w jednym przejściu, natomiast otwory o średnicach powyżej 25 mm wykonuje się zazwyczaj w kilku przejściach, tzn wierci się najpierw wiertłem o mniejszej średnicy i następnie (zależnie od średnicy gotowego otworu) wiertłem większym lub wiertłem o żądanej średnicy

Możemy wyróżnić wiercenie przelotowe i nieprzelotowe Poprzez wiercenie uzyskuje się otwory o małej dokładności wymiaru i kształtu (dokładność wymiarowo-kształtowa zawiera się w klasach IT11*1114) oraz znacznej chropowatości powierzchni (R»=5*20 pm). Jeżeli otwór ma byc wykonany dokładnie, to po wierceniu muszą być przeprowadzone dalsze zabiegi, których celem jest poprawienie dokładności wymiarowo-kaztałtowej oraz zmniejszenie powierzchni otworu. Zabiegi te noszą nazwę rozwicrcania. Można jc podzielić na rozwiercame zgrubne (ITKMTII. R,»1.25-*-5 pm) i rozwiercame wykańczające UT6+IT10, k««>0,32-*-l,25 pm). W przypadku otworów bardzo dokładnych stosuje się zazwyczaj trzy przejścia obróbkowe: rozwiercame zgrubne, półwykańczającc i wykańczające. W odróżnieniu od zabiegów wiercenia i rozwicrcania w c/asic pogłębiania następuje zmiana kształtu wykonywanego otworu Stosowane jest do wykonywania pogłębień pod łby cylindryczne i stożkowe wkrętów, planowania powierzchni czołowych otworów oraz wykonywania różnycł) pogłębień kształtowych

6.3.2. Wiertła Podział wierteł

• ze względu na przeznaczenie:

wiertła ogólnego przeznaczenia, tzn wiertła kręte i piórkowe, przeznaczone do wiercenia w pełnym materiale otworów zwykłych o stoiunku L/D < MO ł średnicy

D£ lOOmm.

wiertła specjalnego przeznaczenia, tzn. wiertła do wiercenia głębokich otworów o stosunku l/d > 5+10, wiertła trepanacyjnc (rurowe), wiertła stożkowe, stopniowe oraz wiertła do otworów wielokątnych,

•    ze względu na rozwiązania konstrukcyjne:

wiertła jednolite wykonane ze stali szybkotnącej,

-    wiertła łączone z częścią roboczą ze stali szybkotnącej zgrzewaną z częścią chwytową łub z lutowanymi ostrzami z węglików spiekanych,

•    ze względu na rodzaj chwytu:

-    z chwytem walcowym gładkim,

• z chwytem walcowym z zabierakicm prostokątnym, z chwytem stożkowym.

Wiertło składa się z dwóch zasadniczych części:

-    części roboczej,

-    części chwytowej.

Wiertła o mniejszych średnicach posiadają zazwyczaj chwyt cylindryczny. zaś wiertła 0 większych średnicach zaopatrzone są w chwyt stożkowy z płetwą.

Rys 6.39. Wiertło kręte

W cz'^-'i roboczej wiertło posiada najczęściej wy frezowane dwa śrubowe rowki wiórowe 1. wzdłuż których biegną łysinki 2, których zadaniem jest prowadzenie wiertła w obrabianym otworze. W części skrawającej wiertła można wyróżnić dwie krawędzie skrawające 3* i 3". powstałe w wyniku przecięcia się powierzchni rowków wiórowych I odpowiednio ukształtowanych powierzchni przyłożenia 4* I 4”

Ohio krawędzie przesunięte są względem siebie i nachylone pod kątem 2K,

W wyniku przecięcia się obu powierzchni przyłożenia powstaje dodatkowa krawędź 5