032

W TARNAWCS.

On mi dłoń ścisnął —• i noc spokojną Rozwiał nademną życzeniem,

Po cóż wy mary wspomnień tak rojno Bieżycie w serce z cierpieniem?

Czemuż szarpiących myśli boleśnie Nie wyrwie z czoła noc blada,

Razem z tym włosem co tak przedwcześnie Z zbolałćj skroni wypada?

On mi dłoń ścisnął — i poszedł zasnąć Śród woni trójga aniołów,

A ja się boję światło zagasnąć Choć głowa ciężka jak ołów!

Aniół-stróż wieje nad jego domem Skrzydłem go słoni przed chmurą.

To ja wędrowiec pędzony gromem Pod jedno wkradam się pióro.

I do tój świętej czepiam się strzechy Jak grzesznik do szat kapłana.

Aby tchem wciągnąć zapas pociechy Nim w podróż wyruszę z rana.

Kiedy poglądam na jego dzieci Pamięć się zwodzi zdradziecko,

Serce świetleje i myśl się kwieci,

Bo mi się zdaje żem dziecko.

I w tćm marzeniu długo się nurzę,

Długo się myśli plątają,.

Za nim przypomną żem przetrwał burzę. Że nowe na mnie czekają.

A gdy się oko zmroku oddymi,’

Widzę stojący u proga

Kij mój święcony, kij mój pielgrzymi,

Co ma wieść ludzi do Boga.