13939 ko10

• Gofred ♦

Ale zaś więcej już było Anglików Gwilma, młodszego syna królewskiego, Który wiódł przytem siła Irlandczyków I lud, co bliższy Tryjona zimnego: Naród kosmaty, wychowany w lesie,

A każdy sajdak i łuk cięgły niesie.

45

Za tymi idzie Tankred, co dzielnością — Oprócz Rynalda samego — przodkuje, Sercem, urodą, dworstwem i ludzkością We wszytkim wojsku nikt go nie celuje. Ale tak wielkim przymiotom — miłością Siła ozdoby i chwały ujmuje:

Miłością w boju nagle urodzoną, Troskliwą, silną i niewymówioną.

46

Tak słychać: Wtenczas, kiedy bitwę naszy Z Persem wygrali, który porażony Rozsypką w góry uchodził i w lasy,

Poszedł wciąż za nim Tankred zagoniony,

A iż gorące zbytnie były czasy,

Po prącej onej srodze upragniony,

W polu przy pięknej łące dla ochłody Zsiadł z konia, kędy był zdrój zimnej wody.

41

Tam niespodzianie mu się ukazała Dziewica, wszytka zbrojna okrom głowy:

66

bsT\oO 5

Poganka była — i wody szukała,

Także z pragnienia, w on /znój południowy.

Twarz gładką, oczy dziwnie piękne miała;

Zaraz Tankreda ujął ogień nowy.

Jaki cud! Miłość, co się ledwie zrodzi,

Już w łykach wielkie bohatyry wodzi.

48

Widząc go, szyszak na głowę włożyła I koniecznie się z nim kosztować chciała, Lecz że za sobą drugich obaczyła,

Nic się nie bawiąc, tył nazad podała.

Ale twarz, której z hełmu uchyliła,

Tak w Tankredowym sercu wykowała, Że nic nie myśli nigdy, tylko o niej;

Tak schnie nieborak i tak tęskni po niej.

49

Jego żołnierze tak się domyślali,

Widząc jego żal i srogie tęsknicę,

I między sobą w głos o tym gadali,

Że to dla jakiej cierpiał miłośnice.

Ośm set miał konnych, którzy go słuchali, Wszystkich od pięknej kampańskiej granice, Z kraju na świecie co naobfitszego,

Tuż niedaleko Morza Tyrreńskiego.

5p.;

Po Tankredowych ludziach się pisało

Przed Gotyfredem dwieście mężnych Greków.

67