27364 PC110912

38 Justyna Milanowska

Kampanie informacyjne w państwach strefy euro koncentrowały się na prz®, kazywaniu informacji na tematy dotyczące:

-    powodów integracji europejskiej, aspektów wprowadzenia euro;

-    nowej skali wartości;

-    cech banknotów i monet euro (wygląd, zabezpieczenia, nominały);

-    terminów i warunków wprowadzenia euro w formie gotówkowej oraz wyi raiany waluty narodowej na banknoty i monety euro;

-    sposobów zaopatrzenia w euro przed 1 stycznia 2002 r.;

-    długości okresu podwójnego obiegu euro i walut narodowych;

-    wcześniejszego zdeponowania przechowywanych monet.

Na krótko przed wprowadzeniem banknotów i monet euro kampania musiał ła zmienić nieco swoją strategię. Kampania w latach 1999-2000 była nastawioj na na racjonalne wyjaśnianie i tłumaczenie celu wejścia do strefy euro. Najl miast w roku 2001 kampanię cechowało bardziej emocjonalne i dytfarinM podejście, emanujące świeżością. Emocje były konieczne do podkreślenia pewności oraz aprobaty skomplikowanego procesu¹.

1.1. Nadawcy, odbiorcy, narzędzia informacyjne oraz źródła informacji o euro

Nadawcy

Zamiana na banknoty i monety euro była przedsięwzięciem ogromnych ról miarów. Zadanie to wymagało mobilizacji i wsparcia wielu podmiotów, ale po] nad wszystko dotyczyło całej populacji. Osiągnięcie sukcesu w tak olbrzymiej operacji zależało od skrupulatnego przygotowania obszernej informacji oraz w skutecznie prowadzonych kampanii informacyjnych.

Najkorzystniejszą sytuacją jest istnienie jednego wiarygodnego źródła iii® macji docierającego do całego społeczeństwa. W rzeczywistości wiele podmfl tów zajmowało się informowaniem o euro, a mianowicie²:

-    władze publiczne: europejskie, narodowe, regionalne oraz lokalne '((gól tyczne i administracyjne);

-    Europejski Bank Centralny oraz narodowe banki centralne;

-    stowarzyszenia bankowe i finansowe;

-organizacje społeczne, stowarzyszenia konsumenckie, związki zawodowi sieć wolontariatów, organizacje pozarządowe, organizacje charytatywne;

-profesjonalne organizacje oraz prywatne firmy (instytucje finansowe; firmy, spedycyjne, sklepy, przedsiębiorstwa transportowe i agencje turystyczne itp.);J|

-    duże przedsiębiorstwa;

-    środowiska naukowe;

-    lokalne autorytety;

-    prasa i media audiowizualne;

-    centra informacji europejskiej;

-    zaufani mediatorzy (doktorzy, pracownicy społeczni, listonosze, nauczyciele, dzieci itp.).

Grupy docelowe³

W pierwszej fazie kampanii informacyjnej działania skierowane były do sektora finansowego, dużych firm oraz oddziałów rządowych. Natomiast po wprowadzeniu euro w formie bezgotówkową wysiłek komunikacyjny musiał zostać skierowany do nowych grup: docelowych, tj. szerokiej publiczności, małych i średnich przedsiębiorstw, lokalnych i regionalnych władz, urzędników państwowych oraz krajów nieczłonkowskich⁴. Dla każdej z tych grup opracowywano często odrębny program informacyjny.

Grupa 1: Społeczeństwo:

-    obywatele strefy euro z UE i spoza Unii, zamieszkujący tę strefę;

-    odwiedzający strefę euro;

-    osoby wymagające większej ilości informacji i pomocy (osoby starsze, analfabeci, ludzie socjalnie wykluczeni, niewidomi i niedowidzący, głusi i niedosłyszący, imigranci, mieszkańcy terenów wiejskich itp.);

-    dzieci w wieku szkolnym i studenci.

Grupa 2: Społeczność biznesowa:

-    instytucje finansowe;

-    przedsiębiorstwa;

—hotele;

-    przemysł transportowy.

Grupa 3: Władze publiczne:

-    ministerstwa;

-    władze lokalne w krajach członkowskich;

-    narodowe banki centralne (Europejski System Banków Centralnych);

-    banki na całym świecie;

-    ambasady i konsulaty;

-    biura informacji krajów strefy euro na całym świecie;

-    służba policyjna.

1

   Tamże, s. 16.

2

   N. Jijakłi, Preparing consumersfor the euro, Third Annual Assembly of Consumcr Assoi ciations, Bnissels, November 2000, s. 4-5.

3

Commission Communication on Communications strategyin the lastphases of the comple-tiono/EMU- Communication form the Commission to the Council. the Europem Parliamenl, the Economic and Social Committee and the Committee ofthe Regions, ECFIN/99/684_rBrussels 1999, S;20.

4

Tamże.