224
IV Całka nieoznaczona
CAŁKI TYPU jR(x*^“^j)dx* gdzie litera R oznacza tutaj
(i w całym paragrafie) funkcję wymierną swoich argumentów.
Każdą całkę tej postaci można sprowadzić do całki funkcji wymiernej zmiennej t stosując podstawienie
i
ax+b
cx+d
= t.
Szczególnym przypadkiem rozważanej całki jest całka J R(x? Vax+b )dx. PRZYKŁAD 4.1 Obliczymy całki:
= ^t5-14t+C=~Vx + 4(x 17) + c
. r ^dx _ f (Vx )3dx x*i6l f .
b J x^x(Vx -4) "J x'Vxi(>/x)2-4) \ dx=6tsdt j J t7(t2 -4) ~
=3j-^-dt=3ln|t2-4|+C=31n|Vx 4|,C
r d\ r dx _fVx^T»i. x-i+i4
= fji^ = 4f4^ = 4f(ł-T^r)dt-4t--Harctg-l + r
Jt(lJ+4) Jt2-f4 J l*+4 624C =
- 4 Vx-7 - Kardg-^^l + ^
CAŁKI A BELA. Są lo całki postaci
J R(x,Va>? + bx + c)dx.
Każdą całkę tej postaci można sprowadzić do całki funkcji wymiernej zmiennej l stosując jedno z tzw. podstawień Eulera:
Jsl\2 + bx+c = t±xVa, gdy a>0,
Vax2 + bx+c = i\±Jc, gdy c>0,
>/ax2 + bx+c = t(x-a), gdy Ar-b2-4ac>0, aa jest jednym z dwóch pierwiastków równania ax2 + bx+c = 0.
Podstawienia tc wymagają jednak długich rachunków. Dlatego postąpimy inaczej - wyróżnimy najpierw kilka takich całek, obliczymy je, a następnie inne trudniejsze, będziemy sprowadzać do tych wyróżnionych.
A. Najprostsze całki Abela, lo a) f -71——. b)
Jyk--x2 J vk+x2
a) Pierwszą z nich, stosując podstawienie x = Vkt, wyznaczyliśmy w przykładzie 2.3 c:
(4.1) -=arcsin-i+C, k>0.
b) Aby obliczyć drugą z tych całek, zastosujemy pierwsze podstawienie Eulera:
Vk+x2 =t-x.