43378 IMGY12 (3)

124 Z. KRASIŃSKI: IRYDION

WIKTOR. Syny ludu mego, patrzcie! Znak wam dany j będzie, abyście żałowali za winy wasze — abyście ocalali | za wdaniem się pasterza waszego!

Ty pierwsza niegdyś, dziś ostatnia u stołu Pańskiego, przybliż się! Niech moją rękę położę na skroni twojej!

KORNELIA. Dawniej tyś miłował córę Metellów! Czego chcesz od niej dzisiaj?

WIKTOR. (Wznosząc puchar) Uniż się przed krwią Pańską!

KORNELIA. (Obracając się ku Irydionowi) Uniżę się przed Panem!

(Kapłani podają wodę święconą Wiktorowi)

WIKTOR. Duchu Święty, w Ojcu i Synu poczęty, to serce obłąkane uczyń na nowo domem Twoim!

Tak jak w godzinę chrztu, poświęcam skronie twoje, Kornelio!

CHÓR. Czyż sen ogarnia dziewicę, że zawarła powieki i skłoniła głowę?

WIKTOR. (Do kapłanów) Otoczcie ją, •podajcie jej ramiona!

KORNELIA. Do broni!

WIKTOR. Milcz, zły duchu, który przemawiasz jej obłędem! Znakiem krzyża opasuję ciebie — słowem „Jezus” rozkazuję tobie! Kłamco, jakiekolwiek imię twoje, jakakolwiek potęga, wynijdź i zniknij!

KORNELIA. W piersiach sto jęków nie moich, sto jęków słyszę!

WIKTOR. Ustąp!

KORNELIA. Ratujcie mnie!

IRYDION. Tu, droga, tu, w objęcia moje!

KORNELIA. Ziemio, rozstąp się, ukryj mnie przed jego wzrokiem śmiertelnym!

IRYDION. Kornelio, ty moja, ty!

KORNELIA. Gdzie ona? Nie nazywaj ją tym imieniem! Ona uwierzyła tobie — ona zginęła na wieki! Ha! śmiechy, śmiechy rozrywają powietrze! Czarne widma okrążają ciebie — precz — precz!

IRYDION. Rozstąpcie się! Oddajcie mi ją — bracia, wyrwijmy dziewicę z rąk katów!

KORNELIA. Czyj to głos? Słyszałam go tyle razy! Ach! ona była prosta i szczera — ona kochała ciebie przed laty — i ty piękny byłeś — tak — i ty mówiłeś jej: „Chwała moja twoją będzie’*.

WIKTOR. Apage, satanas! ⁴⁰

KORNELIA. Nie przybliżaj się — uciekaj ode mnie — czy widzicie te tysiąc skrzydeł czarnych nad nim? Gdzie Bóg mój?

WIKTOR. (Krzyż jej wskazuje) Tu, córko!

KORNELIA. Daj go do ust moich. (Krzyż całuje) Daruj mi, daruj!

WIKTOR. Wyrzekasz się złego ducha?

KORNELIA. Wyrzekam się! (Pada) Bracia, on zwiódł ją, on zwiódł was wszystkich!

CHÓR. Czegoś tak zbladła strasznie, czemu powstać nie możesz?

KORNELIA. Sąd Pana dopełnia się nade mną. Umieram! — ale słuchajcie, słuchajcie. Ja w Panu umieram! (Ciśnie się ku stopom Wiktora) Ojcze, pobłogosław — Ojcze, przyciśnij do łona —> ojcze, obroń konającą — już zimno — już straszno — już nie widzę ciebie!

WIKTOR. Bądź spokojna — żal twój zbawił ciebie! IRYDION. Oderwij się od tej piersi bez serca — do mnie, do mnie, Kornelio!

KORNELIA. Ach! (Obraca się ku niemu) przebaczam ci, Hieronimie — Hieronimie, módl się do Chrystusa! (Pada)

^a Apage, satanas! — zaklęcie używane przez Kościół przy wypędzaniu złego ducha z opętanych.