53019 kem55

Horn 110

—> Otrą. Wedle Sagi o Ynglingach odznaczał się urodą i potężnym wzrostem. Po —> wojnie Asów z Wanami został zakładnikiem u —> Wanów. Rekomendowano go jako wybitnego wodza, co miało zrównoważyć jego wymianę na —> Njórda i —> Freya. Pozorując gest dobrej woli Asowie dodali mu do towarzystwa —» Mimira, a Wanowie zrewanżowali się oddaniem —> Kwasira. Szybko okazało się jednak, że Hónir, mianowany w —> Wanaheimie wodzeni, samodzielnie nie był zdolny do podjęcia żadnej decyzji. Polegał wyłącznie na opinii Mimira, a gdy nie miał go pod ręką, bezwolnie zdawał się. na decyzje innych. Wanowie poczuli się oszukani, więc ścięli mądrego doradcę i jego głowę odesłali do siedziby Asów, —» Asgardu. Hónir przeżyje —> Ragnarók i w nowym świecie do niego należeć będzie wróżbiarska różdżka (zob. Hlebard).

Znaczenie teonimu Hamirjesi niepewne: wyprowadza się go z pgerm. *hauhnijaz - „wysoki" lub *huhnijaz - „błyszczący, jaśniejący”, albo też łączy ze stwniem. knota i przekłada jako „Strażnik”, „Opiekun”; próbowano też szukać związków ze stnord. kani, stwniem. bano i goc. bana - „kogut”. Podobnie niejasna jest istota boga: proponowano pojmowanie go jako pana wody, chmur, słońca, księżyca, a nawet niektórych ptaków. Najodważniejsza interpretacja traktuje Hónira jako uosobienie „mądrego milczenia'.

F. Elgcjuist, Guder Hiine.r, ..Arkiv for nordisk ii-lologi” 1957, 72.

HÓRN (Hąrri), wedle Młodszej Eddy (Omamienie Gylfiego) inne imię (przydomek) —» Freyji pochodzące od hąrr- „len".

HÓTT {Iląllr- ,,| Mąż] W Kapeluszu”), lękliwy młodzieniec przebywający na dworze duńskiego władcy —> Hrolfa. Gdy —> Bjarki zabił skrzydlate monstrum pustoszące królewską siedzibę, krew zabitej bestii i jej serce dał do spożycia (por. Sigurd) Hóttowi, który natychmiast zyskał siłę i męstwo. Następnie bohater polecił młodzieńcowi, by przeciągnął ścierwo potwora w pobliże monarszego dworzyszcza i sprawił, by wyglądał

Die Nordgermanni, Karl Theodor Strasscr. Hamburg 1933. Ze zbiorów biblioteki P'l PN' w Poznaniu Kepi. I.. Borowski/Agencja Archiwum

Głowa fantastycznego potwora (Gokstad, Norwegia)

jak żywy. Władca, poinformowany przez straże o nieproszonym gościu, wezwał swoich wojów do walki. Tylko Hótt zdecydował się na spełnienie życzenia króla, ale pierwej poprosił go o miecz nazywany Gullin hjalti (Gullinhjalli - „Złota Rękojeść") i „zabił” nim straszydło. Mądry Hrolf domyślił się podstępu Bjarkiego, ale uznał militarną inicjację 1 lotta i nadał mu nowe imię, mianowicie Hjalti (Hjalti- „Rękojeść | Miecza]").

HRASWELG, HrAESWELG (Hmsvelp

- „Pożeracz Trupów”), siedzący na północnym skraju nieba olbrzym (mi) w postaci orła (ęrn), sprawca wiatru, który powodował rozwijając skrzydła do lotu.

HREIDMAR (Hreidmari), potężny i biegł) w magii olbrzym (mi), właściciel budzącego przerażenie szłomu i miecza zwanego I Irotti, ojciec —» Otrą, —> Fafnira,    Regi

na i dwóch córek, —> Lyngheid i Lofnheid. Pewnego razu przyjął pod swój dach wędrujących po świecie bogów, —> Odina* -»Hónira i —>Lokicgo. W przyniesionej przez gości wcześniej zabitej przez nich wydrze rozpoznał swego syna Otrą, więc uwięził zabójców, choć ostatecznie uwolnił jeńców po przyjęciu okupu w postaci przeklętego złota —»Andwariego, które zdobył Loki. Jakiś czas później synowie jęli domagać się swojej części okupu, ale odprawieni z niczym uknuli spisek i Fafnir przebił ojca mieczem. Umierający wezwał córki i złożył na nie obowiązek —> zemsty, ojcobójca zaś przywłaszczył sobie skarb oraz ojcowski miecz i „szłom grozy"(cegishjahm), a upominającego się o swój udział Regina wygnał, lak zaczęła działać klątwa Andwariego.

HRIMFAKSI (Hńmfaxi - „Szronogrzywy”), koń -» Nott ciągnący jej rydwan (wóz) w codziennej wędrówce po nieboskłonie. Z pyska rumaka spadała piana, która osiadała na ziemi w postaci rosy (dqgg). Według Młodszej Eddy (Język poezji) Ilrimfaksi występował w parze z Fjórswartnirem lub Fjórswa fi tirem (Fjąrsvartnir, Fjqrsvajnir - „Bardzo Czarny”). Zob. Skinfaksi.

HRIMGERD (Hrimgerdr - „Oszroniona Ziemia”), nienawidząca ludzi olbrzymka, córka Hatiego (Hali - „Nienawidzący”), który w niejasnych okolicznościach zginął z ręki Helgiego¹. Żona zabitego olbrzyma (jej imię nie jest znane) próbowała w odwecie zatopić okręty zabójcy męża, ale padła przebita włócznią. Wówczas Hrimgerd przybyła nocą do Hataljordu, gdzie cumowała wikiń-ska flota Helgiego, i jako zadośćuczynienia za śmierć ojca zażądała nocy miłosnej z wodzem. Wdała się w rozmowę z pełniącym nocną wachtę —»Atlim¹ i próbowała go uwieść w zamiarze zabicia w uściskach, ale wierny wodzowi wojownik, choć podjął podstępne miłosne wyzwanie, nie mógł opuścić posterunku. Rozmyślnie przedłużył rozmowę do wschodu słońca i dzienne światło zmieniło olbrzymkę w kamień. Odtąd kamień ten zaczął służyć żeglarzom jako znak wskazujący morską przystań.

Skądinąd wiadomo, że wedle wierzeń pół n o c n o germańskich światło s łon cez. n e

przemieniało w kamienie —> karły (zob. Al-wis). W micie o 1 Irimgerd motyw ten wyjątkowo przeniesiony został na olbrzymy. Zob. Jótunowie.

HRIMGRIMNIR (Hnmgńmnir), jeden z —> Hrimthursów, otoczony powszechną pogardą, nieokrzesany i brutalny trój głowy olbrzym pijający kozi mocz i strzegący wejścia do —> Niflheimu. Haniebnym małżeń-stwem z potworem groził —> Skirnir opornej —> Gerd.

HRIMTHURSY (IIńmpursar- „Oszronione Olbrzymy”, „Śnieżne Olbrzymy”, „Olbrzymy Śniegu”; l.p. Hrimpurs), wywodzące się od —» Ymira pierwotne, „przedpotopowe” olbrzymy. W rzeczywistości bytowały tvlko trzy ich pokolenia: Ymir, jego syn —> Thrudgel-mir i wnuk —» Bergelmir, który uratował się z potopu powstałego na skutek upływu krwi dziada. Ich istnienie wyprzedzało czas świata, a po części także czas bogów (zob. kosmogonia). Następne, „postdyluwialne” pokolenia olbrzymów określano zwykle mianem —> Jot u nów, ale rozróżnienie to dalekie jest od precyzji i konsekwencji: Pieśń Grim-nira powiada o I Irimt bursach żyjących pod jednym z korzeni świętego jesionu —» Ygg-drasil, a Pieśń o Skirnirze (znana też jako Wyprawa Skirnira) nazywa 1 Irimt bursy synami —> Sutlunga; w obu wypadkach mamy zapewne do czynienia z poetycką archaizacją. Inna i niezbyt jasna tradycja wywodzi Hrim-thursy od —> Fornjota.

HRINGHORNI (Hringhorni - „X Pierście-niem na Stewie Dziobowej”), okręt —> Bal-dra, największa jednostka pływająca swego czasu. Na pokładzie Hringhorniego ułożono stos z ciałem martwego właściciela przydając bojowego rumaka w pełnym rynsztunku, skarby (zob. Draupnir) oraz zmarłą z rozpaczy małżonkę, —» Nannę, i zwodowany przez olbrzym kę —> Hyrrokkin okręt podpalono. Zob. łodziowe pochówki.

Hrod (mh, właściwie zupełnie nieznana, choć - jak się zdaje - ważna postać.