55490 kscan
95

Metody miareczkowania potencjometrycznego należą do metod dokładnych, a błąd oznaczania może być mniejszy od 0,5%. Należy jednak pamiętać, że dokładność analizy zależy od spełnienia podstawowych warunków:

1)    Miano roztworu mianowanego (titranta) musi być ustalone odpowiednio dokładnie.

2)    Stechiometria reakcji jest dokładnie znana i nie ulega zmianie.

3)    Objętość titranta odmierza się biuretą dokładnie skalibrowaną.

4)    Punkt końcowy miareczkowania można ustalić z odpowiednią dokładnością.

10.3.3.1. Miareczkowanie metodą klasyczną

Miareczkowanie potencjometryczne metodą klasyczną polega na mierzeniu SEM ogniwa pomiarowego po dodaniu każdej porcji odczynnika miareczkującego. Dodawanie odczynnika miareczkującego wywołuje zmiany stężenia oznaczanego jonu. Na początku miareczkowania zmiany stężenia są niewielkie, dlatego także ŚEM zmienia się nieznacznie. Natomiast w pobliżu punktu końcowego miareczkowania (PK) następuje gwałtowny skok SEM, gdyż w tym punkcie następuje gwałtowny spadek stężenia jonu miareczkowanego. Otrzymane wyniki SEM, odpowiadające kolejnym objętościom odczynnika miareczkującego, należy zestawić w odpowiedniej tabeli, której wzór stanowi

T a b 1 i c a 10.1. Zestawienie danych w miareczkowaniu potencjometrycznym metodą klasyczną

Objętość dodanego roztworu miareczkującego V [cm^3]	SEM ogniwa pomiarowego £[mV]	Kolejne przyrosty potencjału AE [mV]	Przyrosty objętości AF[cm^3]	Pierwsze pochodne AE/AV [mV/cm^3]

tabl. 10.1. Po zakończeniu miareczkowania dane z tej tabeli nanosi się na papier milimetrowy i wykreśla krzywą miareczkowania, tzn. zależność SEM[mV] od ilości dodanego odczynnika miareczkującego V w cm³. Krzywa miareczkowania stanowi podstawę do wyznaczenia punktu końcowego (PK) miareczkowania.

Krzywa miareczkowania potencjometrycznego metodą klasyczną ma charakterystyczny przebieg typu „S”. Punkt końcowy można wyznaczyć na kilka sposobów:

203