Image006401

KAIR

w oczy!... trzeba im za każdą rażą przylepiać maleńkie sztuczki złota do czoła... taki jest zwyczaj!

Dosyć! Dosyć!... (przynajmniej dla czytelników), bo to coś się zabiera na ucztę Baltazara!...

Niech żyje balet! zawsze i wszędzie!... Tylko tutaj rozsądniejszy co do ceny.

my coprędzej z tej Sodomy!... co w stylu

prozaicznym znaczy... Idźmy dalej, a powrócimy kie-dyindziej!... Już późno!... Ale to Ramazan! a któż chodzi spać w Ramazan?

Oto przejdźmy raczej tą uliczką i na tym małym placu, otoczonym różnofarbnemi kagańcami i przykrytym do połowy płótnem, zasiądźmy na niskim stołeczku, zapalmy nargile i na gawędzie spędzim rosztę nocy. Za kilka godzin i świt nastąpi.

Ot tam, na środku miejsce puste, a naokoło siedzą ze skrzyżowanemi nogami starzy i młodzi i milczą. Wkrótce wnijdzie pomiędzy nich i zasiądzie jaki poeta, lub opowiadacz, i zacznie im jaką historją, lub zanuci jaką gazellę, przygrywając sobie na swej lirze. W każdym kącie miasta, w każdej kawiarni, w każdej wiosce, w każdem miejscu, gdzie jest kilka domów, znajduje się taki bard, na skinienie którego wszyscy milczą, któren improwizuje lub powtarza na pamięć nauczone śpiewy lub powieści. Zwykle te śpiewy i te powieści, mają jakiś związek z ich dziejami narodo-wemi, lub z ich księgą świętą, Al-Koranem... Często są zupełnie historyczne.

Araby wszyscy prawie (oprócz biednych zupełnie

55