Image014101

GÓRNY EGIPT

co już były wywiezione, nie miały żadnej styczności. I wkrótce Kair znowu obfitował w świeże kwiatki, gdy dawne więdły w Esne i Keneh... A hadzi i muzułmanie, choć się chcieli od podatku uwolnić, widząc jakiego im wypłatano figla, muszą go do dziś dnia opłacać... Ale zato przejeżdżający przez Keneh...

«Cóż to?... ktoś strzelił... To Mahmud!»

«Panie! kilku ludzi zbliża się w cieniu ku nam brzegiem rzeki psów udając... Czołgają się oni na rękach i na jednym kolanie, trzymając jedną nogę w górę nakształt ogona...» — «To złodzieje!... złodzieje!... Do broni!... a ty Hassan, na ląd po kotwicę, potem zaś do wioseł i wszerz».

Hassan trefniś, wyskoczył żwawo z kanży i przebywszy wbród wodę, zaczął wyciągać kotwiczkę. Ale wnet kilku ludzi prawie nagich z nożami przypasanemi na prawem ramieniu i gotowych do rzucenia się wpław, opadło biednego Hassana i zaczęło go dusić... Biedny Hassan kwiczał żałośnie pod niemi jak zając, którego charty do ziemi gniotą. Piękny to był widok przy świetle księżyca dla patrzącego na dzikie twarze złodziejskie, na blade oblicza ludzi znajdujących się na statku i na przezroczysty las palmowy, czerniący się na niebie, w kształcie chińskich cieni nad bielej ącemi falami spokojnego Nilu.

«01ivier! pal w tę kupę co dusi Hassana, a ty Has-sanie! Hassanie! zostaw kotwicę i umykaj do czółna».

Złodziejstwo rozstąpiło się trochę pod gradem lof-tek, któremi ich skropił 01ivier. Hassan, mocny i zręczny, wyrwał się z ich rąk, zostawiając kotwicę i w trzech

150