Image
25 djvu

116

głaszał mowę powitalną, odpowiadał na nią kanclerz, poczem następowała ceremonia całowania ręki królewskiej. Przez kilka dni następnych odbywały się w izbie senatu wspólne posiedzenia senatorów i posłów; kanclerz odczytywał wnioski od tronu, mające być przedmiotem.obrad sejmowych, pisma tajne oraz wskazówki udzielane posłom wysłanym zagranicę; przedstawiano królowi kandydatów na opróżnione godności i starostwa, wysłuchiwano sprawozdań posłów zagranicznych, skarg mówców, wyznaczonych od wojska koronnego i litewskiego, kontrolowano rachunki urzędników i t. p.... Po załatwieniu spraw^T powyższych posłowie znów udawali się do swej Izby i wówczas dopiero rozpoczynała się właściwa ich czynność ustawodawcza. Wnioski do praw mógł stawiać nie tylko rząd, ale i każdy poseł, nazywało się to „oddaniem wniosku do laski marszałkowskiej”. O przyjęciu wniosku rozstrzygał powszechny okrzyk „7    Sekretarz zapisy

wał go, a potem odez. A głośno przed zgromadzeniem, poczem przystępowano do innej sprawy. Jeżeli zgoda nie była powszechną, wniosek upadał, choćby miał za sobą większość głosów. Nieraz dla osiągnięcia jednomyślności posłowie rozchodzili się na obrady, tak zwane sesye prowincyonalne. Przedstawiciele Wielkopolski, Małopolski i Litwy obradowali osobno poza Izbą, zazwyczaj po klasztorach, naradzali się ze sobą, aby tylko osiągnąć pożądaną zgodę powszechną i przeprowadzić wniosek, który uważali za potrzebny i pożyteczny.

Posłowie kończyli zwykle swoje czynności na kilka dni przed terminem zamknięcia sejmu i udawali się do Izby senatorskiej, aby uzyskać jej zatwierdzenie dla praw świeżo uchwalonych.