img14601 djvu

116

Tokarz na to zadumiał i złość wielką widząc Dał znak lasce, a laska z ostrych zębów szydząc, Tak go dobrze urżnęła po złośliwym grzbiecie,

Że się niedźwiadek układ! jak maleńkie dziecię, Lecz bacząc iż się wszędzie śmieją z niego ludzie, Poszedł sobie spokojnie i legi w ciasnej budzie,

A wtedy już nie myślał że pękła na sęku,

Kiedy na nim niepękła z pod Tokarza ręku.

Stare to lecz prawdziwe nas przysłowie uczy,

Za spadnięciem gałązki niedźwiedź tylko mruczy, Lecz wtedy niesrożeje ani pewnie drapie,

Gdy weźmie raz a dobrze po złośliwej łapie. Nietrzeba na pochlebnej zawsze brząkać Lirze, Wolno poświęcić nieco surowej Satyrze,

Lecz gdy chcesz ujść prawdziwie powszechnej nagany, Na sprawiedliwe przestań pisać w kraju Pany.

Do Węgierskiego. Adieu.

Gdy odjeżdżasz Węgierski na Łukowskie bory¹) Gdzie ładne dziewczę domu wyrządza honory,

Całuj, które się godzi ucałować, członki,

Tej, co wiernością znańsze wyrówna Małżonki.

Ni ją straszne przysięgi, ni Grodzcy Pisarze Przez konktrakt z Urzędowskim umieścili w parze, Ale łagodna piękność nad święte łańcuchy, Silniejszym sprzęga węzłem ich ciała i duchy, Szczerość jej obyczajów, siła przymilenia,

Wdzięk, żywość, ustawiczne wzniecają pragnienia,

’) Za Łukowskiemu borami Radzyń, gdzie Potocki, Starosta Urzędowski żył z Mad. Etoubille, a z nim Węgierski wybrać się do Paryża umyślił.