img08301 djvu

Sadzony ręką czasu, gaik swoim cieniem Zasłania przed zawistnych i słonka promieniem. Wicłkierni gminy miejsca napełniają one,

Pięknością położenia ptaszęta ciągnione;

Tu powtórzywszy wzajem miłosne nucenia, Nicnaśladowrie czynią patrzącym zgorszenia.

Stado łabędzi, porze tuż płynącą wodę,

Dającą napój, gładkość, zwierciadło, ochłodę.

I’o nizinach się sączą zdroje krzyształowe,

Wyżej widok rozległy i powietrze zdrowe.

Stąd widać owe mury, gdzie czasem sromota, Niezdatność, próżnowanie, czasem wpędza cnota. Gdzie długie nosi brody kapłan w szatach śnieżnych, Okrasę greckich mędrców, i capów lubieżnych.

Tam lud na uroczystość bieżąc Paraklita,

Jeden odpust, a drugi grzech niezdrowy chwyta. Widać Woli szopami wsławione ruiny,

Upięknił je dzierżyeiel ten co i Młociny.

Grzeczny żołnierz, z słusznością sędzia miłosierny, Powinowaty obcych, lecz ojczyźnie wierny.

Stąd wzrok odkrywa łatwo wielką część Warszawy, I Wawrzyszew niewdzięczny, i Marymont krwawy,

I puszczę od lat wielu żelazem nietkniętą,

Miejsce przenikające okropnością świętą.

Gdzie najłaskawszy z królów zabójcę nawracał,

I którędy na tron swój szczęśliwie powracał.

Okolice pamiętne: szkoda, że Powązki Same nie mają domu; snadź miał worek wązki,

Kto tu budynek stawiał, poszewkę ze trzciny,

Boki z nieokrzesanej składając olszyny.

I toć inną przystojność tej wioseczki słabi,

Że ta chałupka niczem do siebie nie wabi.

Tu sterczy komin niski, tam dalej wysoki,