IX. Widowiska medialne
Widowisko medialne - powstaje wtedy gdy transmisja mass mediów pełni istotną rolę ceremonii, utrzymana jest w podniosłym nastroju, widzowie zaangażowani są w coś na kształt uczestnictwa na odległość, np. pogrzeb Kennedy'ego, ślub księcia Karola i księżnej Diany, podróże Jana Pawła II, wojna w zatoce. Grupy oglądających powiększają się (częściej osoby spoza domu), ludzie jedzą, piją w czasie oglądania, planują je z wyprzedzeniem.
Różna ranga wydarzeń, ale wielu fanów traktuje je bardzo poważnie, więc takie rodzaje aktywności mają charakter zrytualizowany - są wzorami, których ukryte możliwości rytualne ujawniają się w różnym stopniu. Podobnie w przypadku pewnych regularnie pokazywanych formach przekazów medialnych, które z racji ich powtarzalności i i symbolicznego wcielania rozpoznawalnych wartości stają się ośrodkiem rytuałów rodzinnych (np. powtarzane co roku filmy - przykład z życia - "Kevin sam w domu" )
Opera mydlana - pojawiają się zazwyczaj kilka razy w tygodniu, od poniedziałku do piątku i trwają od 20 do 50 minut. Z początku emitowane były zazwyczaj w godzinach od 11 do 16, czyli tzw. daytime, obecnie częściej pojawiają się w paśmie primetime, także w weekendy. Ich głównym celem jest dostarczenie widzom rozrywki. Są one osadzone w rzeczywistości, zazwyczaj współczesnej lub nawet równoczesnej widzowi. Czasami miejsce ich akcji nie jest określone. Opery mydlane przedstawiają sytuacje rodzinne i zawodowe, codzienne problemy bohaterów, pochodzących głównie z klasy średniej lub wyższej . Są to zazwyczaj historie wielowątkowe, z kilkunastoma głównymi bohaterami, powiązanymi wspólnym miejscem pracy (szpital, kancelaria adwokacka, instytut naukowy) lub więzami pokrewieństwa, oraz licznymi postaciami epizodycznymi.
Cechy
Jest niekończącym się, wielowątkowym serialem. Wątki mogą biec równoległe lub krzyżować się wzajemnie, niektóre znikają, pojawiają się nowe. Charakterystyczny jest brak głównego wątku, wiodącego bohatera, brak tradycyjnego finału rozwiązującego wszystkie wątki. Gdy opera mydlana traci popularność, często po prostu zaprzestaje się kręcenia dalszych odcinków.
Mają one bardzo dużą liczbę odcinków (w niektórych przypadkach nawet do kilkunastu tysięcy) i są nadawane niekiedy przez kilka, kilkanaście, lub nawet kilkadziesiąt lat.
Często zdarza się, że akcja na ekranie biegnie równolegle do czasu rzeczywistego (np. jeśli odcinek emitowany jest w poniedziałek a następny w środę, to akcja serialu w drugim odcinku rozgrywa się dwa dni po poprzednim).
Opera mydlana powiela schematy zawarte w literaturze kobiecej, a głównie melodramatu i romansu.
Często podział na części jest przypadkowy i gwałtowny. Niekiedy cały odcinek przedstawia jedno zdarzenie lub jedną postać.
Opera mydlana najczęściej jest przedstawiona w formie kina stylu zerowego tzn. forma przekazu pozbawiona jest jakichkolwiek elementów artystycznych, nawiązań do innych utworów oraz nietypowych sposobów prezentacji fabuły.
Pierwsza wojna w zatoce (1991) jako opera mydlana: kręcona dla konkretnej publiczności, wiadomo kto wygra- wiadomo kto jest dobry a kto zły, pokazywana w „primetime”, miała 38 odcinków, których fabuła raczej była wątła-naloty, naloty. Czas akcji jest równoległy do rzeczywistego, można obejrzeć jakikolwiek odcinek a i tak będziemy wiedzieli o co chodzi (soap opera), cechy widowiska sportowego i gier wideo (jak najwięcej zabić- ważna jest precyzja skuteczność i cel ale bez krwi). Media pokazują nam walkę ze złem, wojnę z państwem nie z ludźmi ( brak krwawych scen), skuteczność armii (propaganda), brak pomyłek- „jesteśmy najlepsi i wszystko robimy według scenariusza”. Wszystkie te cechy wyniknęły z wojny wietnamskiej gdzie dopuszczono media do bezpośrednich wydarzeń co wpłynęło na nastroje w państwie, podczas tej wojny zaczęło manipulować przekazem aby społeczeństwo nie zbuntowało się. Tworzono hipperrealność
Reality show podczas drugiej wojny w zatoce (2002)- triki, efekty specjalne, przekaz na żywo, podglądactwo, propaganda, krew, drastyczność ( cel przyciągniecie widza i zaspokojenie jego potrzeb), manipulacja przekazem ( pokazanie wybranych scen a nie całości), subiektywność reporterów, sfera estetyczna i spektakl dramatyczny przenikają się Publiczność zmieniła się od 1993 więc potrzebuje więcej krwi aby zasiąść przed telewizorem, wyczekuje uwolnienia od Irakijczyków, media dostosowując się do publiczności - jakie media taka publiczność.